Showing posts with label թարգմանություն. Show all posts
Showing posts with label թարգմանություն. Show all posts

12.2.21

COLORS

 Father Husik Sargsyan
(Translated from Armenian by Tatevik Stepanyan)

His name was Aivaz. As for his surname, even he didn’t remember it at that moment. The only thing he remembered was that he signed his paintings “Aivaz.” His neighbors, friends, everyone knew him by that name.

The night was unbearable. Only once in forty-three years did he have such a night, during his twentieth year which passed so quickly, when his tooth was tormenting him severely, tearing his nerves apart. Now the pain was there, but the tooth wasn’t… or… anyway, the night was unbearable.

He tossed his blanket aside and without feeling the cold (it was late autumn), went to the bathroom half-naked. He came up to the blurred mirror and started carefully examining the twisting reflection of his already twisted face. For a moment, it seemed to him that he was in front of a distorting mirror in a funhouse. He pulled down his lower eyelids one by one (that's what the doctor did yesterday) and started to examine his big eyeballs full of blood. Then he opened his mouth and seemed to be surprised that several of his front teeth were absent (his blue tongue could freely go in and out of the open mouth). He was no less surprised, when the length of his beard caught his eye. “It’s a priest’s beard, man!” he smiled silently and mumbled, “Hallelujah, hallelujah!” He decided that all this was an illusion or a dream: he had to wake up. He turned on the tap. A deep muffled sound was heard from inside the pipe, then a whistle, next came some air spurts, and finally the tap spat out the rusty water. Seeing the color of water, his heart longed for tea, though his mind was hesitant: tea or coffee? While his thoughts were thus succeeding each other, the water cleared a little. Neither the first splash of water woke him up from the assumed dream, nor the second, the third and nor even the fourth. It was neither a dream, nor an illusion, but the reality.

He went to the kitchen with heavy steps, put his hand in a black dusty bag and taking out some pieces of solid alcohol, started a fire. The blue fire, pouring out of the barely burning pieces, warmed his soul. He automatically stretched out his hand to the small bowl and the yellowish syringe that were protruding out of the bag, but… his mind argued again: tea, coffee, or…? Down with “or.” Tea, for sure. “There’s only one week left. Let’s live these seven days like a human, equal to a human, in colors of a human.” Colors… his own “colors” came into his mind, the colors of the paintings of Aivaz (he always dreamt of being called “Aivazovski”), gloomy and bright, comprehensible, and yet not. They came into his mind and touched his heart. “What right did the doctor have to tell me something like that?” mumbled Aivaz mournfully and went out on the balcony with his cup in his hand, “Why just not let it happen in its own good time?” Once again, he didn’t feel the cold air. He lit a cigarette, held it between his fingers for a while, but his mind argued again: cigarette or tea…? Getting angry at himself, he threw the cigarette out of the fifth floor, and a sudden thought made his heart jump for joy: “So good I’m not the cigarette! It took it only five floors to be leveled to the ground, while I have two floors more, seven days.” He greedily drank his lukewarm tea and entered into his bedroom-studio. “I need to leave something behind for the humankind, a final message. That’s the duty of an artist,” thought Aivaz and took his brush. For a moment he pondered over the brush. “Is it mocking me?” he thought, seeing that the hairs on his paintbrush are the same length as those on his cheeks. “Is it mocking me or not?” his mind hesitated again. “Hey, man, you are losing your mind!” he murmured and fixed his eyes on the window, “Well, Muse, go ahead!”

Along with these words the ringing of the Cathedral’s bells was heard, with a crystal clear inviting sound. He hurried to the balcony, still holding his brush, and fixed his gaze on the dome of the Church, upon which there arose the big cross, embracing the sparkling of Venus. “I have to listen to this at close range. Who knows! It may be the last time,” he thought and throwing on his coat, dashed out, without forgetting to grab the black bag from the kitchen. He threw the bag in the dustbin in front of the Post Office and headed toward the Church at a fast pace. When he got there, the bells weren’t ringing anymore. Priests were chanting as usual (he remembered that at one time he himself wasn’t bad at singing). He passed through the pillars, in the center he bowed and kissed the Book and the cross in front of the “Table of Descent,” as he always did, and started to study carefully the icons.

An icon of Crucifixion particularly caught his attention. “In the center, on the big cross, there is Christ, but who are the other two? One is most likely Paul-Peter, and the other Gabriel,” he thought, but his curiosity made him stay there and wait for the right moment to ask a clergyman about it.

“They are two criminals,” answered a young monk, “who were crucified at the same time as Jesus. A thief to the right of Jesus achieved salvation, in spite of his sinful past. There is mention of it in the last chapters of the Gospel of Luke.”

“Thief–criminal–sinful,” in the head of Aivaz these three words in no way matched with the word “salvation,” however he didn’t stop thinking of it and the icon till he got home.

He began skimming through his bookshelf quickly and found what he was looking for, a black book with a gold cross on it and a piece of writing: “New Testament.” He turned the pages and found the last chapters of the Gospel of Luke. Then he started reading greedily. He read each line several times, making a whistling sound through his absent teeth. Eventually he found the line he was looking for: Luke 23.39-43.

“And one of the criminals who were hanged there was hurling abuse at Him, saying, “Are You not the Christ? Save Yourself and us!” But the other answered, and rebuking him said, “Do you not even fear God, since you are under the same sentence of condemnation? And we indeed justly, for we are receiving what we deserve for our deeds; but this man has done nothing wrong.” And he was saying, “Jesus, remember me when You come in Your kingdom!” And He said to him, “Truly I say to you, today you shall be with Me in Paradise.””[1]

A drop of tear flowed from the eye of Aivaz and rolling down his cheeks, fell on the palette. Aivaz took the paintbrush and looking at the cross which he could see outside the window, sketched three crosses on the pale canvas…

…His name was Aivaz. As for his surname, even he didn’t remember it at that moment. The only thing he remembered was that he signed his paintings “Aivaz.” Only one of his paintings did he sign otherwise, “Aivazak,”[2] and labeled it “Forgive me.”

Twenty years had passed since that day. Every morning Aivaz woke up to the ringing of the Church bells and inwardly rejoiced at the fact that the doctor had been so ignorant… or… God knows! For He is the Almighty Who was Crucified for us…


[1] The text is taken from the New American Standard Bible.

[2] There is a wordplay here. The word “thief” is “avazak” (ավազակ) in Armenian. Labeling his painting “Aivazak,” Aivaz joins his name and the word “thief.”


Բնագիրն այստեղ՝ https://www.sarkavagagirq.net/2010/08/blog-post_1343.html

ΦΩΣ

Πατέρας Ουσίκ Σαρκισιάν

Το πλήθος, σαν μια μεγάλη μάζα υδραργύρου, βαριά και επικίνδυνη, κυλούσε στους στενούς και μακριούς δρόμους των Ιεροσολύμων. Ο ήλιος κρυφοκοίταζε πίσω από τον Γολγοθά, γλείφοντας με τις ζεστές αχτίδες του την παλαιωμένη σκόνη των τοίχων λουσμένων από το παρελθόν. Η ανθρώπινη «μπάλα» σφήνωσε στον στενό δρόμο και ο θόρυβος από το τρίξιμο οστών, το χτύπημα ποδιών και τις κραυγές εκατοντάδων ανθρώπων αντηχούσε στην παλιά πόλη. Από το έδαφος σηκώνονταν σύννεφα σκόνης και οι άνθρωποι τυφλωμένοι κυλούσαν μπροστά, ακολουθώντας το ρεύμα. Πάνω από τα κεφάλια τους κουνιούνταν τεράστιοι σταυροί και σημαίες, κόκκινες, πράσινες, μαύρες... ήταν φακοί και ψαλτήρια στα χέρια κάποιων, ευλογίες στα χείλη μερικών και βρισιές στα χείλη μερικών άλλων.

- Πού...; Γιατί...; Πώς...; Τι γίνεται...; ρωτούσαν άνθρωποι που είχαν σμίξει με το πλήθος τυχαία και αφού δεν έπαιρναν κάποια απάντηση ή δεν ήταν σε θέση να την ακούσουν, «συνέρρεαν» στο Ναό της Αναστάσεως μαζί με τους άλλους.

... Στον ορίζοντα εμφανίστηκε ο Σταυρός του Ναού, μετά ο θόλος, και το πεινασμένο πλήθος τρελάθηκε σαν δαιμονισμένο· κουφαμένο από τις κραυγές, όρμησε μπροστά σαν μια καταστροφική θύελλα, καταπατώντας όσους εμφανίζονταν στον δρόμο.

- Πού...; Γιατί...; Πώς...; ερωτήσεις πάλι τέτοιες αντηχούσαν.

- Είναι Παραμονή του Πάσχα, απαντούσαν οι καμπουριασμένες ευσεβείς γριές, να πάμε να ανάψουμε τις λαμπάδες μας...

Το πλήθος, σαν μια μάζα υδραργύρου, βαριά και επικίνδυνη, κυλούσε μέσω ενός στενού διαδρόμου προς τον Ναό της Αναστάσεως.

- ...Σταματήστε! ακούστηκε η κραυγή ενός μικρού αγοριού που είχε σταθεί μπροστά τους· μία αόρατη δύναμη σταμάτησε αμέσως την πορεία του πλήθους. 

-  Αυτός που αναζητάτε, δεν είναι εδώ· αναστήθηκε... Να Τον αναζητάτε μέσα σας...

Το πλήθος, λυσσασμένο σαν άγριο ζώο, βρυχήθηκε, ούρλιαξε δυνατά, κατάπιε το παιδί αμέσως και συνέχισε την τρελή του πορεία προς το «Άγιο Φως».

Απόδοση από τα αρμενικά: Τατεβίκ Στεπανιάν


Հայերեն բնագիրը՝ այստեղ


12.10.12

ՔՐԻՍՏՈՆԵՈՒԹՅՈՒՆ և ՍԵՌԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ /շարունակություն/


Խոստումիս համաձայն այսօր ներկայացնում եմ նախորդ գրառման շարունակությունը ազատ թարգմանությամբ։ Ճիշտն ասած, միայն թարգմանելիս նկատեցի, որ այս 2-րդ և 3-րդ կետերը բավական վտանգավոր պիտի լինեն և չպիտի ճիշտ հասկացվեն, եթե դեռևս չեք կարդացել այս թեմայով նախորդ գրառումը, ուստի ընթերցողիս պիտի խնդրեմ մինչև այս շարունակությունը կարդալը անպայման աչքի անցկացնել նաև նախորդ՝ ՔՐԻՍՏՈՆԵՈՒԹՅՈՒՆ և ՍԵՌԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ թեման։ Կանխավ շնորհակալ եմ ընթերցելու և փոխըմբռնման համար։ Վայելեք՝

Երկրորդ՝ շատերին վախեցնում է իրապես քրիստոնեական ողջախոհության սզբունքներին հետևելու միտքը, քանի որ նրանք կարծում են (առանց փորձելու), որ այդ անհնար է։ Սակայն ինչ-որ բան փորձելիս չի կարելի մտածել, թե հնարով է արդյոք այդ կամ ոչ. չէ՞ որ քննական առաջադրանքի վրա մարդը այդ մասին չի խորհում, այլ փորձում է անել այն, ինչի ունակ է։ Անգամ ամենաանկատար պատասխանը գնահատվում է, սակայն, եթե մարդն ընդհանրապես չպատասխանի հարցին, ոչ մի գնահատականի էլ չի արժանանա։ Այսպես է ոչ միայն քննությունների ժամանակ, այլ նաև՝ պատերազմի կամ լեռնագանացության, կամ էլ երբ նոր են սովորում չմշկավարել, լողալ կամ հեծանիվ վարել։ Սառչած մատներով օձիքի կոճակը կոճկելիս անգամ մարդը հաճախ անում է մի բան, ինչը անհնար էր թվում մինչ այդ փորձելը. զարմանալի է, թե ինչերի ենք մենք ունակ, երբ մեզ այդ ստիպում է անհրաժեշտությունը։

10.10.12

ՔՐԻՍՏՈՆԵՈՒԹՅՈՒՆ և ՍԵՌԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ


Ճիշտն ասած՝ վաղուց էին խնդրել նյութ պատրաստել սեռականության թեմատիկայով, բայց քանի որ իմ սուբյեկտիվ պատկերացմամբ հայ հասարակությունը դեռ չի կարողանում առանց շիկնելու անդրադառնալ այս թեմային, իսկ նրանք էլ, ովքեր այլևս չեն շիկնում կոտրել-անցել են սանձարձակության սահմանը, ես գերադասում էի թեման չշոշափել։ Չէի շոշափում նաև այն պատճառով, որ ամեն մեկը չէ, որ պատրաստ է հոգևորականի խոսքը լսել այս ասպեկտից։ Այսուամենայնիվ, միշտ այն կարծիքին եմ եղել, որ սեռականությունը (sexuality) այն թեման է, որի մասին մտածում են շատերը, բայց խոսում՝ քչերը։ Այսօր որոշեցի որոշակի խոսք ասել, ավելի շուտ ես կներկայացնեմ ուրիշի ասածը ազատ թարգմանությամբ՝ ցույց տալով, թե ինչպիսի՛ն պիտի լինի քրիստոնյայի մոտեցումը այս հարցին։ Գրառման համար գլխավոր ազդակ հանդիսացավ այն, որ մոտ օրերս ինչ-որ տարօրիանակ  «բիզնես ծրագիր» որոշակի աղմուկ հանեց հասարակության մեջ ու առիթ ստեղծեց քննարկումներ ծավալել կուսության, սեռական հարաբերության, կարմիր խնձորի և նմանատիպ այլ հարցերի շուրջ. ակնհայտ էր քրիստոնեական ճիշտ մոտեցման պակասը։ Անշուշտ 20-րդ դարի հայտնի փիլիսոփա-աստվածաբան Քլայվ Լյուիսի «Սոսկ քրիստոնեություն» (Клаив Льюис, "Просто Христианство") գրքի այս փոքրիկ հատվածը լավագույններից չես անվանի տվյալ թեմատիկայում. կան ավելի խորքային աշխատություններ, սակայն առկա պարզ ու մատչելի զրույցը ամենահարմարը համարեցի այսօր ներկայացնել ընթերցողներին՝ մեկնաբանություներում ակնկալելով բաց ու կառուցողական քննարկում։

Այսօր մարդիկ հաճախ ասում են. «Սեռական հարաբերությունների մեջ ամոթալի ոչինչ չկա»։ Սրանից կարելի է եզրակացնել 2 բան։ Ասողները կարող են նկատի ունենալ, որ ամոթալի չէ թե՛ այն, որ մարկությունը բազմանում է սեռական ճանապարհով և թե այն, որ բազմանալու այդ միջոցը ուղեկցվում է հաճույքով։ Այսպես կարծողները ճիշտ ուղու վրա են։

19.9.12

ԴԻՎԱՅԻՆ ՄԱՐՏԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Երկար ժամանակ է, ինչ համացանցում անընդհատ շրջանառվում է Ալան Դալես անունով ամերիկյան մի պաշտոնյայի այսպես կոչված «Ժողովուրդների կործանման մեծագույն ողբերգության ծրագիրը» (1945թ.), որը սակայն, ոմանց կողմից որակվեց որպես կեղծագիր: Անկեղծ ասած, ինքս հիմնավորումներ չունեմ այդ գրվածքի կեղծ կամ ճշմարտացի լինելը փաստելու համար, սակայն ձեռքիս տակ հայտնված մի գիրք (որի մասին նախկինում էլ խոսել եմ)` Քլայվ Լյուիսի 1941թ. հեղինակած «Բանսարկվի Նամակները» (թարգմանությունն իմն է) և հատկապես դրա 20-րդ նամակը, ինձ ակամայից հիշեցրեցին Դալեսի «կեղծագիրը»։ Ստեղծագործության սյուժեի հիմքում Բանսարկու անունով (անգլերենում` Screwtape) տարեց և փորձառու մի չարքի խորհուրդներն ու գործնական առաջարկներն են` ուղղված իր զարմիկին` երիտասարդ ու անփորձ դև Ճիվաղիկին (անգլերեն` Wormood): Ողջ խորհրդատվության ուղղվածությունը մեկն է` ենթարկյալ մարդուն տանել դեպի կորուստ և թշվառություն` հեռացնելով նրան Կյանքի Աղբյուր Քրիստոսից, Ում սուրբ անունը բարձրաձայնելուց սարսափելով` դևերը հաճախ օգտագործում են Թշնամի անվանումը:
Ահա այսպիսի դիվային մի խորհրդատվություն 20-րդ նամակում տեսանելիորեն զուգադիպում է «Ժողովուրդների կործանման մեծագույն ողբերգության ծրագիրի» հետ։ Անկախ այն բանից՝ կեղծ է այս վերջինը, թե ոչ, դրանից սատանայական ծրագիրը, որ մարդկանց միջոցով է կյանքի կոչվում, այնուամենայնիվ, հօդս չի ցնդում. այն կա և գործում է, ռեալ է ու զգալի մեր կյանքում, իսկ մենք շատ հաճախ այդ մասին չենք էլ ուզում մտածել... Այժմ՝ հատվածներ 20-րդ նամակից ազատ թարգմանությամբ։


Իմ թանկագի՛ն Ճիվաղիկ,

Մեծագույն տհաճությամբ արձանագրում եմ, որ Թշնամին ըստ ամենայնի վերջ է տվել ենթակայի ողջախոհությանն ուղղված քո ուղղակի հարձակումներին:
Դու պետք է նախատեսեիր այս և հնարավորինս շուտ կասեցնեիր։ Հիմա ենթական մի վտանգավոր ճշմարտություն է բացահայտել. նա այլևս գիտի, որ նմանօրինակ հարձակումները հավերժական չեն: Ահա այս պատճառով դու այլևս չես կարող օգտագործել մեր ամենալավ և ամենից փորձված զենքը` տգետ մարդկանց այն համոզումը, թե մեզանից ազատվելն անհնար է: Հուսամ, դու գոնե փորձել ես ենթակային համոզել որ, ողջախոհությունը վնասակար է առողջության համար:

6.9.12

ԱԹԵԻՍՏԻՆ

«Անզգամն ասաց իր սրտում, թե՝ չկա Աստված»,- այս տողով է սկսվում Դավթի սաղմոներից 13-րդը։ Վերջերս այս անզգամությունը մի տեսակ սովետական գաղափարախոսության բուրմունքով և ամենագետության թվացյալ շղարշով ինձ հաճախ է հանդիպում։ Միշտ ուրախ եմ լինում, եթե առողջ ու կառուցոական դիսկուս է լինում հանուն ճշմարիտի բացահայտման, բայց... Ավա՜ղ, թող ներեն ինձ անաստվածները, անզգամությունը ավելին է լինում, քան ճշմարտության ծարավը։ Այդ իսկ պատճառով որոշեցի ազատ թարգմանությամբ ներկայացնել 20-րդ դարի հայտնի կրոնափիլիսոփաներից Իվան Իլյինի բոցաշունչ և սուր ակնարկն այս թեմատիկայով՝ դարձյալ ու դարձյալ մեկնաբանություններում ակնկալելով կառուցողական մտքեր ու մոտեցումներ։ Անզգամ մեկնաբանությունները, բնականաբար, պիտի արժանանան համապատասխան վերաբերմունքի։  


«Եթե ձեր Աստվածը գոյություն ունի, ցո՛յց տվեք մեզ Նրան։ Որտե՞ղ է Նա, որտե՞ղ է ապրում, որտե՞ղ է տեղը Նրա։ Ոչ մի տեղ։ Ոչ մի մանրադիտակ չի հայտնաբերել Նրան, ոչ մի աստղադիտակից Նրան չես տեսնի։ Ուրեմն ավելի լավ չէ՞ դադարեցնել Նրա մասին մտահանգումները»։ 

Նման հարցումներին անպայմանորեն 
արժե պատասխան տալ, հասարակ, պարզ, գիտական և ճիշտ պատասխան. երկար ժամանակ է, ինչ դանդաղում ենք այդ հարցում։

Որտե՞ղ է մեր Աստվածը... Եթե այդ «որտեղն» ասելիս ենթադրենք որոշակի տեղ տարածության մեջ, ապա Նա չի գտնվում և ոչ մի տեղ։

4.9.12

ԳՈՂԱՑՎԱԾ ԱՂՈԹՔ


Վերջերս նամակագրական ժանրի գեղարվեստական մի շատ հետաքրիր գործ ընթերցեցի` "The Screwtape Letters", հեղինակված 20-րդ դարի հայտնի կրոնափիլիսոփներից մեկի` S.C. Lewis-ի կողմից (ռուսերենով այն թարգմանված է Клайив Льюис, "Письма Баламута"): Հետաքրքրականն այն էր, որ այս ստեղծագործության 31 նամակների մեջ, որը ես թարգմանել եմ որպես «Բանսարկվի նամակները», ես գտա ինձ, իմ հասարակությունն ու միջավայրը, իրենց ապրումներով ինձ հետ կիսված շատուշատ մարդկանց, այդ իսկ պատճառով ցանկացա կիսվել նաև ընթերցողիս հետ: Ստեղծագործության սյուժեի հիմքում Բանսարկու անունով (անգլերենում` Screwtape, ռուսերենում` Баламут) տարեց և փորձառու մի չարքի խորհուրդներն ու գործնական առաջարկներն են` ուղղված իր զարմիկին` երիտասարդ ու անփորձ դև Ճիվաղիկին (անգլերեն` Wormood, ռուսերեն` Гнусик): Ողջ խորհրդատվության ուղղվածությունը մեկն է` ենթարկյալ մարդուն տանել դեպի կորուստ և թշվառություն` հեռացնելով նրան Կյանքի Աղբյուր Քրիստոսից, Ում սուրբ անունը բարձրաձայնելուց սարսափելով` դևերը հաճախ օգտագործում են Թշնամի անվանումը: Այժմ առաջարկում եմ  ընթերցել հատվածներ այս նամակագրության 4-րդ նամակից ազատ թարգմանությամբ և վերջում անկեղծ լինել, թե որքանով էր նկարագրվածը ցավալիորեն իրական մեր կյանքում:


Ճիվաղի՛կ, թանկագինս,
Քո նախկին նամակում առկա սիրողական բնույթի գաղափարները ինձ հիշեցրեցին, որ ժամանակն է քեզ հետ խոսելու այնպիսի տհաճ թեմայի շուրջ, ինչպիսն աղոթքն է։

...Լավագույն տարբերակը, որքանով որ այդ հնարավոր է, ենթակային առհասարակ աղոթքներից հեռու պահելն է։ Երբ ենթական հասուն մարդ է, ով ոչ վաղ անցյալում է վերադարձել Թշնամու ճամբար, այդ անելը շատ հեշտ է. բավական է հիշեցնել նրան (կամ ներշնչել, թե իբր ինքը հիշում է) մանկության թութակային աղոթքները։ 

17.8.12

ՆԱՄԱԿՆԵՐ ԴԺՈԽՔԻՑ

Վերջերս նամակագրական ժանրի գեղարվեստական մի շատ հետաքրիր գործ ընթերցեցի` "The Screwtape Letters", հեղինակված 20-րդ դարի հայտնի կրոնափիլիսոփներից մեկի` S.C. Lewis-ի կողմից (ռուսերենով այն թարգմանված է Клайив Льюис, "Письма Баламута"): Հետաքրքրականն այն էր, որ այս ստեղծագործության 31 նամակների մեջ, որը ես թարգմանել եմ որպես «Բանսարկվի նամակները», ես գտա ինձ, իմ հասարակությունն ու միջավայրը, իրենց ապրումներով ինձ հետ կիսված շատուշատ մարդկանց, այդ իսկ պատճառով ցանկացա կիսվել նաև ընթերցողիս հետ: Ստեղծագործության սյուժեի հիմքում Բանսարկու անունով (անգլերենում` Screwtape, ռուսերենում` Баламут) տարեց և փորձառու մի չարքի խորհուրդներն ու գործնական առաջարկներն են` ուղղված իր զարմիկին` երիտասարդ ու անփորձ դև Ճիվաղիկին (անգլերեն` Wormood, ռուսերեն` Гнусик): Ողջ խորհրդատվության ուղղվածությունը մեկն է` ենթարկյալ մարդուն տանել դեպի կորուստ և թշվառություն` հեռացնելով նրան Կյանքի Աղբյուր Քրիստոսից, Ում սուրբ անունը բարձրաձայնելուց սարսափելով` դևերը հաճախ օգտագործում են Թշնամի անվանումը: Առաջարկում եմ այժմ ընթերցել հատված այս նամակագրության 12-րդ նամակից ազատ թարգմանությամբ և վերջում անկեղծ լինել, թե որքանով էր նկարագրվածը ցավալիորեն իրական մեր կյանքում:

Իմ թանկագին Ճիվաղիկ,
ուրախալի է արձանագրված ակնհայտ առաջընթացը, միայն թե վախենամ, որ ձգտելով հնարավորինս շուտ անհրաժեշտ արդյունքների հասնել` սթափեցնես ենթարկյալին, ու նա սկսի գիտակցել իր իրական վիճակը։ Թեև մենք քեզ հետ միասին տեսնում ենք այդ վիճակը իրական լույսի ներքո, երբեք չպետք է մոռանանք, թե այս ամենը նրան որքան այլակերպ է թվում։

6.8.12

ИНТЕРСНО, ПРАВДА…?


Այս թարգմանությունը 1,5 տարվանից ավել է, ինչ բնակվում է ՍԱՐԿԱՎԱԿԱԳԻՐՔ բլոգում, սակայն քչերին է այն հասու եղել, քանի որ տեղակայված է եղել «թարգմանություններ» անվանված առանձին էջում, իսկ այդ էջին հղվել հնարավոր էր միայն հոդվածի հայալեզու օրինակից: «ՀԵՏԱՔՐԻՐ Է, ՉԷ՞...» հոդվածը, որ բլոգի ամենից շատ ընթրցված գրառումներից է, այնքան էր դուր եկել ընթերցողներից մեկին, որ նա որոշեց թարգմանել այն ռուսերենի` պատմությունը ավելի լայն լսարանի հասու դարձնելու համար: Արդյունքում ստացվեց այն ինչը այժմ որոշեցի հրապարակել որպես առանձին գրառում: Վստահ եմ, կհավանեք:

Обычный полдень. Ты возвращаешься домой. Настраиваешь радио. По новостям передают какую-то не представляющую особого интереса и важности новость: в какой-то далекой стране от какой-то эпидемии, о которой никто никогда не слышал, умерло три человека. Ты не придаешь особого внимания услышанному...

14.12.11

ԱՌԱՆՑ ՍԻՐՈ


«...Ես հասկանում եմ առաջարկդ, թե ավելի լավ է սիրուց չխոսել, և այդ ճշմարիտ է. սիրուց ոչ թե խոսել է պետք, այլ` նրանով ապրել: Բայց, տե՛ս, աշխարհում այսօր աղաղակում է ատելության բացահայտ և մոլագար քարոզչությունը, և գլուխ է բարձրցնում սիրո համառ ու անգութ մի հալածանք` արշավ ընդդեմ ընտանիքի, հայրենիքի մերժում, հավատքի ու կրոնի ճնշում: Ոմանց գործնական անսրտությունը միավորվում է մյուսների` ատելության ուղղակի քարոզչության հետ. հոգու վաճառքը գտել է իր ջատագովներին, և չարությունը վերածվել է վարդապետության: Իսկ սա նշանակում է, որ հասել է ժամանակը սիրո մասին խոսելու և այն պաշտպանելու:

7.12.11

ՖԻԼՄ ԱՄԵՆ ԻՆՉԻ ՄԱՍԻՆ - Джузеппе Москати- исцеляющая любовь


«Սիրելինե՛րդ իմ,
Ներեցե՛ք ինձ, եթե միշտ չէ, որ ստացվել է ձեր հանդեպ սերս ցուցաբերել այնպես, ինչպես կցանկանայի...
Սիրելի՛ Նինա, մի՛ տխրիր: Զինվե՛ք ոգու տոկունությամբ. մեզանից յուրաքանչյուրն ունի ճակատամարտի իր դաշտը: Աստված մեզ է տվել ամեն բան և մի օր պիտի հարցնի, թե ինչպե՛ս ենք տնօրինել Իր ընծաները: Գիտելիքը չէ, որ այլակերպել է աշխարհը, այլ` բարեգթությունը...

Է՛լգա, Արխա՛նջելո, մի՛ մոռացեք, որ ձեր առջև սոսկ մարմիններ չեն, այլ նաև հոգիներ` անմահ, աստվածային, այնպես որ սիրե՛ք նրանց, ինչպես ինքներդ ձեզ, աշխատե՛ք հավատքով ու խանդավառությամբ` խուլ գովեստների ու պախարակումների հանդեպ, քանզի չկա անհնար ոչինչ, եթե դուք ինքներդ ձեզ դրանում չհամոզեք...

Ջիո՛րջիո և Է՛լենա, ընկերնե՛ր իմ, կյանքն ակնթարթ է. պատիվը, հաղթությունը, հարստությունը ու գիտությունը եկվոր են, իսկ կյանքի բոլոր գրավչություններն էլ հեռանում են: Մնում է միայն հավիտենական սերը` սկզբնապատճառը ամենայն բարյաց, սեր, որը մեզանից անդին էլ պիտի ապրի. չէ՞ որ սերը Աստվածն է: Կարևորը` սիրի՛ր ճշմարտությունը, եղի՛ր այն, ինչ կաս` առանց ձևականության, վախի և շուրջդ նայելու: Եվ եթե անգամ ճշմարտությունը քեզ համար հալածանք արժենա, ընդունի՛ր այն, եթե տառապանք` համբերի՛ր: Եթե հանուն ճշմարտության ստիպված լինես զոհաբերել քեզ ու քո կյանքը, անսասա՛ն եղիր ինքնազոհաբերմանդ մեջ. մահն ամենևին էլ ավարտը չէ, այլ` սկիզբը...»


Ֆիլմը կարող եք դիտել այստեղ` Մաս 1, Մաս 2                                     (հատված բժիշկ Մոսկատիի կտակից)
Միացի՛ր ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻՆ նաև facebook-ում

14.11.11

ԳԵՂԵՑԻԿ ԿԻՆԸ

Ստորև ներկայացված է երիտասարդ ու գեղեցիկ մի կնոջ անկեղծ խոստովանություն, որը գրավոր կերպով արձանագրել է կրոնական փիլիսոփայության ականավոր ներկայացուցիչ Իվան Իլյինը: Կանացի գեղեցկության մասին այդ ակնարկից ներկայացնում եմ փոքրիկ մի հատված` ռուսերենից ազատ թարգմանությամբ:

17.10.11

ՄԽԻԹԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Որքա՜ն երկար է տառապում մարդ արարածը երկրի վրա...Մարդկային տառապանքները, սակայն, հաղթահարվում են միայն այն ժամանակ, երբ մարդն ինքը մոտենում է հավիտենական լույսին: Աստված է հավիտենական այդ լույսի աղբյուրը, Աստծուն պետք է հառի իր հայացքը մարդը: Եվ երբ Աստվածային հայտնության ճառագայթները հասնում են մարդկային աչքին, նրա առաջ բացահայտվում է Ճշմարտությունը, և այդ ժամանակ նա տեսնում է Աստծուն երկնքում և աստվածայինը երկրի վրա, և մարդկային տառապանքները լուսավորվում են:
Այս պարզ պատճառով մենք ոչ թե պետք է փախչենք տառապանքից, այլ ընդունենք այն իբրև մարտահրավեր, որպես պահանջ, որպես խոստում, որպես դեպի Երկնքի Արքայություն բացված դուռ, քանզի «ահա Աստծու արքայությունը ներսում, ձեր մեջ է» (Ղուկ. 17:22): Եվ չնայած այդ ուղին փշոտ է, և այդ դուռը` նեղ, միևնույն է, դրանք մարդուն անսխալ տանում են դեպի լուսավորում և ազատում: Դրա համար է հենց ասված. «Երանի՜ սգավորներին, որովհետև նրանք պիտի մխիթարվեն» (Մատթ. 5:4): Տառապանքի և մխիթարության միջով է մարդը մոտենում Աստծուն, քանզի տառապանքների մեջ սրբագործվում է մարդկային սիրտը. «Երանի՜ նրանց, որ սրտով մաքուր են, որովհետև նրանք Աստծուն պիտի տեսնեն» (Մատթ. 5:8):

15.9.11

ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ Ե՞Ս ԵՄ

Այս հոդվածը քաղաքական ենթատեքստ ունեցող առաջին և թերևս վերջին գրառումս է (չեմ սիրում այս թեման): Բնավ նպատակ չունեմ  որևէ մեկին կամ որևէ խմբի ինչ-որ  բան ակնարկելու, և գրելիքս պաշտպանություն կամ քննադատություն չէ, ուղղակի Հայաստանի Երրորդ Հանրապետության  անկախության 20-ամյակին ընդառաջ շատերի պես իմ մեջ էլ զարթնեց «պատրիոտիզմը» ես էլ ուզեցի ասել «Հայաստանը ես եմ», բայց չկարողացա... Մտքերս լույսի արագությամբ սուրացին պատմության ու անցյալի մասին գիտելիքներիս կիսադատարկ գրադարակով, քննադատեցին շատերին, պարսավեցին, ամոթանք տվեցին, մյուսներին մի փոքր գովեցին, ոմանցով հպարտացան, բայց Հայոց անկախության 20-ամյակի առաջ կանգ առան շիկնած ու ամոթխած, ինչպես հեքիաթի պառավը՝ տաշտակի, կոտրված տաշտակի առաջ: Ու ես հասկացա, որ մեկ մարդով, առավել ևս ինձանով Հայաստան չի լինի: Ինչո՞ւ: Որովհետև ես էլ, դու էլ, նա էլ, նրանք էլ, մենք բոլորս այսօր մի-մի բիբլիական Կայեն ենք, որ առանց ինքներս մեզ հաշիվ տալու եղբոր վրա «ձեռք ենք բարձրացնում»: Իսկ արդյո՞ւնքը: Արդյունքը անկախ Հայաստանի երկատումն է, եռատումը, քառատումը... Զավթիչ-տիրաններն են ասել. «Բաժանի´ր, որ տիրես»: Մտքերս հիշեցրին վաղուց կարդացած մի հոդված, որ 20-րդ դարի սկզբին լսելով մի ծեր ու փորձառու անգլիացուց` գրի է առել ռուս ականավոր կրոնափիլիսոփա Իվան Իլյինը (1883-1954թթ): Վերընթերցեցի և տողերի միջև կարդացի անցած 20 տարիների հայաստանյան տարեգրությունը, 20-ամյա Հայաստանի ներկան:

7.3.11

ԿԱՐԵԼԻ՞ Է ԱՐԴՅՈՔ ՉՏՈՆԵԼ ՄԱՐՏԻ 8-Ը

Անդրեյ սարկավագ Կուրաև
(համառոտած ազատ թարգմանություն)

Կրոնագիտության և մշակութաբանության մեջ գոյություն ունի մի ժանր` առասպելաբնական վերականգնում (ռեկոնստրուկցիա): Ինչպես հնագետն է սյան փլատակներից փորձում վերականգնել տաճարի տեսքը կամ ինչպես կենսահնեաբանն է ողնաշարի միջոցով փորձում վերականգնել դինոզավրի տեսքը, այդպես էլ կրոնի պատմաբանը պատմական մեկ ակնարկի, մասնիկի, հեռավոր արձագանքի միջոցով փորձում է վերականգնել այն հավատալիքը, որը ժամանակին կենդանի էր ու պայմանավորում էր մարդկանց ճակատագիրը, սակայն հետո խամրեց և անհետացավ:

Նմանատիպ բեկոր, դինոզավրից մնացած ոսկոր է մինչև մեր օրերը հասած Մարտի 8 կոչվող տոնը: Ի՞նչ է կանգնած այդ ավանդույթի հետևում և ինչո՞ւ է այն այդքան կենսական, չնայած որ սերում է այն ժամանակներից, որն այսօր ամենևին համակրանք չի առաջացնում: Ի՞նչ հավատալիքներ, մտքեր և հույսեր էին կապված այդ օրվա հետ այն ժամանակներում, երբ Մարտի 8-ը նշելը ավանդույթ չէր, այլ` չլսված նորույթ: