Showing posts with label թարգմանություն. Show all posts
Showing posts with label թարգմանություն. Show all posts

12.2.21

COLORS

 Father Husik Sargsyan
(Translated from Armenian by Tatevik Stepanyan)

His name was Aivaz. As for his surname, even he didn’t remember it at that moment. The only thing he remembered was that he signed his paintings “Aivaz.” His neighbors, friends, everyone knew him by that name.

The night was unbearable. Only once in forty-three years did he have such a night, during his twentieth year which passed so quickly, when his tooth was tormenting him severely, tearing his nerves apart. Now the pain was there, but the tooth wasn’t… or… anyway, the night was unbearable.

He tossed his blanket aside and without feeling the cold (it was late autumn), went to the bathroom half-naked. He came up to the blurred mirror and started carefully examining the twisting reflection of his already twisted face. For a moment, it seemed to him that he was in front of a distorting mirror in a funhouse. He pulled down his lower eyelids one by one (that's what the doctor did yesterday) and started to examine his big eyeballs full of blood. Then he opened his mouth and seemed to be surprised that several of his front teeth were absent (his blue tongue could freely go in and out of the open mouth). He was no less surprised, when the length of his beard caught his eye. “It’s a priest’s beard, man!” he smiled silently and mumbled, “Hallelujah, hallelujah!” He decided that all this was an illusion or a dream: he had to wake up. He turned on the tap. A deep muffled sound was heard from inside the pipe, then a whistle, next came some air spurts, and finally the tap spat out the rusty water. Seeing the color of water, his heart longed for tea, though his mind was hesitant: tea or coffee? While his thoughts were thus succeeding each other, the water cleared a little. Neither the first splash of water woke him up from the assumed dream, nor the second, the third and nor even the fourth. It was neither a dream, nor an illusion, but the reality.

He went to the kitchen with heavy steps, put his hand in a black dusty bag and taking out some pieces of solid alcohol, started a fire. The blue fire, pouring out of the barely burning pieces, warmed his soul. He automatically stretched out his hand to the small bowl and the yellowish syringe that were protruding out of the bag, but… his mind argued again: tea, coffee, or…? Down with “or.” Tea, for sure. “There’s only one week left. Let’s live these seven days like a human, equal to a human, in colors of a human.” Colors… his own “colors” came into his mind, the colors of the paintings of Aivaz (he always dreamt of being called “Aivazovski”), gloomy and bright, comprehensible, and yet not. They came into his mind and touched his heart. “What right did the doctor have to tell me something like that?” mumbled Aivaz mournfully and went out on the balcony with his cup in his hand, “Why just not let it happen in its own good time?” Once again, he didn’t feel the cold air. He lit a cigarette, held it between his fingers for a while, but his mind argued again: cigarette or tea…? Getting angry at himself, he threw the cigarette out of the fifth floor, and a sudden thought made his heart jump for joy: “So good I’m not the cigarette! It took it only five floors to be leveled to the ground, while I have two floors more, seven days.” He greedily drank his lukewarm tea and entered into his bedroom-studio. “I need to leave something behind for the humankind, a final message. That’s the duty of an artist,” thought Aivaz and took his brush. For a moment he pondered over the brush. “Is it mocking me?” he thought, seeing that the hairs on his paintbrush are the same length as those on his cheeks. “Is it mocking me or not?” his mind hesitated again. “Hey, man, you are losing your mind!” he murmured and fixed his eyes on the window, “Well, Muse, go ahead!”

Along with these words the ringing of the Cathedral’s bells was heard, with a crystal clear inviting sound. He hurried to the balcony, still holding his brush, and fixed his gaze on the dome of the Church, upon which there arose the big cross, embracing the sparkling of Venus. “I have to listen to this at close range. Who knows! It may be the last time,” he thought and throwing on his coat, dashed out, without forgetting to grab the black bag from the kitchen. He threw the bag in the dustbin in front of the Post Office and headed toward the Church at a fast pace. When he got there, the bells weren’t ringing anymore. Priests were chanting as usual (he remembered that at one time he himself wasn’t bad at singing). He passed through the pillars, in the center he bowed and kissed the Book and the cross in front of the “Table of Descent,” as he always did, and started to study carefully the icons.

An icon of Crucifixion particularly caught his attention. “In the center, on the big cross, there is Christ, but who are the other two? One is most likely Paul-Peter, and the other Gabriel,” he thought, but his curiosity made him stay there and wait for the right moment to ask a clergyman about it.

“They are two criminals,” answered a young monk, “who were crucified at the same time as Jesus. A thief to the right of Jesus achieved salvation, in spite of his sinful past. There is mention of it in the last chapters of the Gospel of Luke.”

“Thief–criminal–sinful,” in the head of Aivaz these three words in no way matched with the word “salvation,” however he didn’t stop thinking of it and the icon till he got home.

He began skimming through his bookshelf quickly and found what he was looking for, a black book with a gold cross on it and a piece of writing: “New Testament.” He turned the pages and found the last chapters of the Gospel of Luke. Then he started reading greedily. He read each line several times, making a whistling sound through his absent teeth. Eventually he found the line he was looking for: Luke 23.39-43.

“And one of the criminals who were hanged there was hurling abuse at Him, saying, “Are You not the Christ? Save Yourself and us!” But the other answered, and rebuking him said, “Do you not even fear God, since you are under the same sentence of condemnation? And we indeed justly, for we are receiving what we deserve for our deeds; but this man has done nothing wrong.” And he was saying, “Jesus, remember me when You come in Your kingdom!” And He said to him, “Truly I say to you, today you shall be with Me in Paradise.””[1]

A drop of tear flowed from the eye of Aivaz and rolling down his cheeks, fell on the palette. Aivaz took the paintbrush and looking at the cross which he could see outside the window, sketched three crosses on the pale canvas…

…His name was Aivaz. As for his surname, even he didn’t remember it at that moment. The only thing he remembered was that he signed his paintings “Aivaz.” Only one of his paintings did he sign otherwise, “Aivazak,”[2] and labeled it “Forgive me.”

Twenty years had passed since that day. Every morning Aivaz woke up to the ringing of the Church bells and inwardly rejoiced at the fact that the doctor had been so ignorant… or… God knows! For He is the Almighty Who was Crucified for us…


[1] The text is taken from the New American Standard Bible.

[2] There is a wordplay here. The word “thief” is “avazak” (ավազակ) in Armenian. Labeling his painting “Aivazak,” Aivaz joins his name and the word “thief.”


Բնագիրն այստեղ՝ https://www.sarkavagagirq.net/2010/08/blog-post_1343.html

ΦΩΣ

Πατέρας Ουσίκ Σαρκισιάν

Το πλήθος, σαν μια μεγάλη μάζα υδραργύρου, βαριά και επικίνδυνη, κυλούσε στους στενούς και μακριούς δρόμους των Ιεροσολύμων. Ο ήλιος κρυφοκοίταζε πίσω από τον Γολγοθά, γλείφοντας με τις ζεστές αχτίδες του την παλαιωμένη σκόνη των τοίχων λουσμένων από το παρελθόν. Η ανθρώπινη «μπάλα» σφήνωσε στον στενό δρόμο και ο θόρυβος από το τρίξιμο οστών, το χτύπημα ποδιών και τις κραυγές εκατοντάδων ανθρώπων αντηχούσε στην παλιά πόλη. Από το έδαφος σηκώνονταν σύννεφα σκόνης και οι άνθρωποι τυφλωμένοι κυλούσαν μπροστά, ακολουθώντας το ρεύμα. Πάνω από τα κεφάλια τους κουνιούνταν τεράστιοι σταυροί και σημαίες, κόκκινες, πράσινες, μαύρες... ήταν φακοί και ψαλτήρια στα χέρια κάποιων, ευλογίες στα χείλη μερικών και βρισιές στα χείλη μερικών άλλων.

- Πού...; Γιατί...; Πώς...; Τι γίνεται...; ρωτούσαν άνθρωποι που είχαν σμίξει με το πλήθος τυχαία και αφού δεν έπαιρναν κάποια απάντηση ή δεν ήταν σε θέση να την ακούσουν, «συνέρρεαν» στο Ναό της Αναστάσεως μαζί με τους άλλους.

... Στον ορίζοντα εμφανίστηκε ο Σταυρός του Ναού, μετά ο θόλος, και το πεινασμένο πλήθος τρελάθηκε σαν δαιμονισμένο· κουφαμένο από τις κραυγές, όρμησε μπροστά σαν μια καταστροφική θύελλα, καταπατώντας όσους εμφανίζονταν στον δρόμο.

- Πού...; Γιατί...; Πώς...; ερωτήσεις πάλι τέτοιες αντηχούσαν.

- Είναι Παραμονή του Πάσχα, απαντούσαν οι καμπουριασμένες ευσεβείς γριές, να πάμε να ανάψουμε τις λαμπάδες μας...

Το πλήθος, σαν μια μάζα υδραργύρου, βαριά και επικίνδυνη, κυλούσε μέσω ενός στενού διαδρόμου προς τον Ναό της Αναστάσεως.

- ...Σταματήστε! ακούστηκε η κραυγή ενός μικρού αγοριού που είχε σταθεί μπροστά τους· μία αόρατη δύναμη σταμάτησε αμέσως την πορεία του πλήθους. 

-  Αυτός που αναζητάτε, δεν είναι εδώ· αναστήθηκε... Να Τον αναζητάτε μέσα σας...

Το πλήθος, λυσσασμένο σαν άγριο ζώο, βρυχήθηκε, ούρλιαξε δυνατά, κατάπιε το παιδί αμέσως και συνέχισε την τρελή του πορεία προς το «Άγιο Φως».

Απόδοση από τα αρμενικά: Τατεβίκ Στεπανιάν


Հայերեն բնագիրը՝ այստեղ


12.10.12

ՔՐԻՍՏՈՆԵՈՒԹՅՈՒՆ և ՍԵՌԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ /շարունակություն/


Խոստումիս համաձայն այսօր ներկայացնում եմ նախորդ գրառման շարունակությունը ազատ թարգմանությամբ։ Ճիշտն ասած, միայն թարգմանելիս նկատեցի, որ այս 2-րդ և 3-րդ կետերը բավական վտանգավոր պիտի լինեն և չպիտի ճիշտ հասկացվեն, եթե դեռևս չեք կարդացել այս թեմայով նախորդ գրառումը, ուստի ընթերցողիս պիտի խնդրեմ մինչև այս շարունակությունը կարդալը անպայման աչքի անցկացնել նաև նախորդ՝ ՔՐԻՍՏՈՆԵՈՒԹՅՈՒՆ և ՍԵՌԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ թեման։ Կանխավ շնորհակալ եմ ընթերցելու և փոխըմբռնման համար։ Վայելեք՝

Երկրորդ՝ շատերին վախեցնում է իրապես քրիստոնեական ողջախոհության սզբունքներին հետևելու միտքը, քանի որ նրանք կարծում են (առանց փորձելու), որ այդ անհնար է։ Սակայն ինչ-որ բան փորձելիս չի կարելի մտածել, թե հնարով է արդյոք այդ կամ ոչ. չէ՞ որ քննական առաջադրանքի վրա մարդը այդ մասին չի խորհում, այլ փորձում է անել այն, ինչի ունակ է։ Անգամ ամենաանկատար պատասխանը գնահատվում է, սակայն, եթե մարդն ընդհանրապես չպատասխանի հարցին, ոչ մի գնահատականի էլ չի արժանանա։ Այսպես է ոչ միայն քննությունների ժամանակ, այլ նաև՝ պատերազմի կամ լեռնագանացության, կամ էլ երբ նոր են սովորում չմշկավարել, լողալ կամ հեծանիվ վարել։ Սառչած մատներով օձիքի կոճակը կոճկելիս անգամ մարդը հաճախ անում է մի բան, ինչը անհնար էր թվում մինչ այդ փորձելը. զարմանալի է, թե ինչերի ենք մենք ունակ, երբ մեզ այդ ստիպում է անհրաժեշտությունը։

10.10.12

ՔՐԻՍՏՈՆԵՈՒԹՅՈՒՆ և ՍԵՌԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ


Ճիշտն ասած՝ վաղուց էին խնդրել նյութ պատրաստել սեռականության թեմատիկայով, բայց քանի որ իմ սուբյեկտիվ պատկերացմամբ հայ հասարակությունը դեռ չի կարողանում առանց շիկնելու անդրադառնալ այս թեմային, իսկ նրանք էլ, ովքեր այլևս չեն շիկնում կոտրել-անցել են սանձարձակության սահմանը, ես գերադասում էի թեման չշոշափել։ Չէի շոշափում նաև այն պատճառով, որ ամեն մեկը չէ, որ պատրաստ է հոգևորականի խոսքը լսել այս ասպեկտից։ Այսուամենայնիվ, միշտ այն կարծիքին եմ եղել, որ սեռականությունը (sexuality) այն թեման է, որի մասին մտածում են շատերը, բայց խոսում՝ քչերը։ Այսօր որոշեցի որոշակի խոսք ասել, ավելի շուտ ես կներկայացնեմ ուրիշի ասածը ազատ թարգմանությամբ՝ ցույց տալով, թե ինչպիսի՛ն պիտի լինի քրիստոնյայի մոտեցումը այս հարցին։ Գրառման համար գլխավոր ազդակ հանդիսացավ այն, որ մոտ օրերս ինչ-որ տարօրիանակ  «բիզնես ծրագիր» որոշակի աղմուկ հանեց հասարակության մեջ ու առիթ ստեղծեց քննարկումներ ծավալել կուսության, սեռական հարաբերության, կարմիր խնձորի և նմանատիպ այլ հարցերի շուրջ. ակնհայտ էր քրիստոնեական ճիշտ մոտեցման պակասը։ Անշուշտ 20-րդ դարի հայտնի փիլիսոփա-աստվածաբան Քլայվ Լյուիսի «Սոսկ քրիստոնեություն» (Клаив Льюис, "Просто Христианство") գրքի այս փոքրիկ հատվածը լավագույններից չես անվանի տվյալ թեմատիկայում. կան ավելի խորքային աշխատություններ, սակայն առկա պարզ ու մատչելի զրույցը ամենահարմարը համարեցի այսօր ներկայացնել ընթերցողներին՝ մեկնաբանություներում ակնկալելով բաց ու կառուցողական քննարկում։

Այսօր մարդիկ հաճախ ասում են. «Սեռական հարաբերությունների մեջ ամոթալի ոչինչ չկա»։ Սրանից կարելի է եզրակացնել 2 բան։ Ասողները կարող են նկատի ունենալ, որ ամոթալի չէ թե՛ այն, որ մարկությունը բազմանում է սեռական ճանապարհով և թե այն, որ բազմանալու այդ միջոցը ուղեկցվում է հաճույքով։ Այսպես կարծողները ճիշտ ուղու վրա են։

19.9.12

ԴԻՎԱՅԻՆ ՄԱՐՏԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Երկար ժամանակ է, ինչ համացանցում անընդհատ շրջանառվում է Ալան Դալես անունով ամերիկյան մի պաշտոնյայի այսպես կոչված «Ժողովուրդների կործանման մեծագույն ողբերգության ծրագիրը» (1945թ.), որը սակայն, ոմանց կողմից որակվեց որպես կեղծագիր: Անկեղծ ասած, ինքս հիմնավորումներ չունեմ այդ գրվածքի կեղծ կամ ճշմարտացի լինելը փաստելու համար, սակայն ձեռքիս տակ հայտնված մի գիրք (որի մասին նախկինում էլ խոսել եմ)` Քլայվ Լյուիսի 1941թ. հեղինակած «Բանսարկվի Նամակները» (թարգմանությունն իմն է) և հատկապես դրա 20-րդ նամակը, ինձ ակամայից հիշեցրեցին Դալեսի «կեղծագիրը»։ Ստեղծագործության սյուժեի հիմքում Բանսարկու անունով (անգլերենում` Screwtape) տարեց և փորձառու մի չարքի խորհուրդներն ու գործնական առաջարկներն են` ուղղված իր զարմիկին` երիտասարդ ու անփորձ դև Ճիվաղիկին (անգլերեն` Wormood): Ողջ խորհրդատվության ուղղվածությունը մեկն է` ենթարկյալ մարդուն տանել դեպի կորուստ և թշվառություն` հեռացնելով նրան Կյանքի Աղբյուր Քրիստոսից, Ում սուրբ անունը բարձրաձայնելուց սարսափելով` դևերը հաճախ օգտագործում են Թշնամի անվանումը:
Ահա այսպիսի դիվային մի խորհրդատվություն 20-րդ նամակում տեսանելիորեն զուգադիպում է «Ժողովուրդների կործանման մեծագույն ողբերգության ծրագիրի» հետ։ Անկախ այն բանից՝ կեղծ է այս վերջինը, թե ոչ, դրանից սատանայական ծրագիրը, որ մարդկանց միջոցով է կյանքի կոչվում, այնուամենայնիվ, հօդս չի ցնդում. այն կա և գործում է, ռեալ է ու զգալի մեր կյանքում, իսկ մենք շատ հաճախ այդ մասին չենք էլ ուզում մտածել... Այժմ՝ հատվածներ 20-րդ նամակից ազատ թարգմանությամբ։


Իմ թանկագի՛ն Ճիվաղիկ,

Մեծագույն տհաճությամբ արձանագրում եմ, որ Թշնամին ըստ ամենայնի վերջ է տվել ենթակայի ողջախոհությանն ուղղված քո ուղղակի հարձակումներին:
Դու պետք է նախատեսեիր այս և հնարավորինս շուտ կասեցնեիր։ Հիմա ենթական մի վտանգավոր ճշմարտություն է բացահայտել. նա այլևս գիտի, որ նմանօրինակ հարձակումները հավերժական չեն: Ահա այս պատճառով դու այլևս չես կարող օգտագործել մեր ամենալավ և ամենից փորձված զենքը` տգետ մարդկանց այն համոզումը, թե մեզանից ազատվելն անհնար է: Հուսամ, դու գոնե փորձել ես ենթակային համոզել որ, ողջախոհությունը վնասակար է առողջության համար: