ΦΩΣ

Πατέρας Ουσίκ Σαρκισιάν

Το πλήθος, σαν μια μεγάλη μάζα υδραργύρου, βαριά και επικίνδυνη, κυλούσε στους στενούς και μακριούς δρόμους των Ιεροσολύμων. Ο ήλιος κρυφοκοίταζε πίσω από τον Γολγοθά, γλείφοντας με τις ζεστές αχτίδες του την παλαιωμένη σκόνη των τοίχων λουσμένων από το παρελθόν. Η ανθρώπινη «μπάλα» σφήνωσε στον στενό δρόμο και ο θόρυβος από το τρίξιμο οστών, το χτύπημα ποδιών και τις κραυγές εκατοντάδων ανθρώπων αντηχούσε στην παλιά πόλη. Από το έδαφος σηκώνονταν σύννεφα σκόνης και οι άνθρωποι τυφλωμένοι κυλούσαν μπροστά, ακολουθώντας το ρεύμα. Πάνω από τα κεφάλια τους κουνιούνταν τεράστιοι σταυροί και σημαίες, κόκκινες, πράσινες, μαύρες... ήταν φακοί και ψαλτήρια στα χέρια κάποιων, ευλογίες στα χείλη μερικών και βρισιές στα χείλη μερικών άλλων.

- Πού...; Γιατί...; Πώς...; Τι γίνεται...; ρωτούσαν άνθρωποι που είχαν σμίξει με το πλήθος τυχαία και αφού δεν έπαιρναν κάποια απάντηση ή δεν ήταν σε θέση να την ακούσουν, «συνέρρεαν» στο Ναό της Αναστάσεως μαζί με τους άλλους.

... Στον ορίζοντα εμφανίστηκε ο Σταυρός του Ναού, μετά ο θόλος, και το πεινασμένο πλήθος τρελάθηκε σαν δαιμονισμένο· κουφαμένο από τις κραυγές, όρμησε μπροστά σαν μια καταστροφική θύελλα, καταπατώντας όσους εμφανίζονταν στον δρόμο.

- Πού...; Γιατί...; Πώς...; ερωτήσεις πάλι τέτοιες αντηχούσαν.

- Είναι Παραμονή του Πάσχα, απαντούσαν οι καμπουριασμένες ευσεβείς γριές, να πάμε να ανάψουμε τις λαμπάδες μας...

Το πλήθος, σαν μια μάζα υδραργύρου, βαριά και επικίνδυνη, κυλούσε μέσω ενός στενού διαδρόμου προς τον Ναό της Αναστάσεως.

- ...Σταματήστε! ακούστηκε η κραυγή ενός μικρού αγοριού που είχε σταθεί μπροστά τους· μία αόρατη δύναμη σταμάτησε αμέσως την πορεία του πλήθους. 

-  Αυτός που αναζητάτε, δεν είναι εδώ· αναστήθηκε... Να Τον αναζητάτε μέσα σας...

Το πλήθος, λυσσασμένο σαν άγριο ζώο, βρυχήθηκε, ούρλιαξε δυνατά, κατάπιε το παιδί αμέσως και συνέχισε την τρελή του πορεία προς το «Άγιο Φως».

Απόδοση από τα αρμενικά: Τατεβίκ Στεπανιάν

Հայերեն բնագիրը՝ այստեղ

ՄԿՐՏՈՒԹՅՈՒՆ ՀՐՈՎ - Մեկնություն ՀԱՎԱՏՈՎ ԽՈՍՏՈՎԱՆԻՄ աղոթքի

Մեկնություն՝ ՀԱՎԱՏՈՎ ԽՈՍՏՈՎԱՆԻՄ Ներածություն Տուն Ա Տուն Բ Տուն Գ Տուն Դ Տուն Ե Տուն Զ Տուն Է Տուն Ը

Հոգի աստուծոյ, Աստուած ճշմարիտ, որ իջեր ի յորդանան եւ ի վերնատունն, եւ լուսաւորեցեր զիս մկրտութեամբ սուրբ աւազանին. մեղայ յերկինս եւ առաջի քո, մաքրեա զիս վերստին աստուածային հրով քո` որպես հրեղէն լեզուօք սուրբ զառաքեալսն, եւ ողորմեա քո արարածոց եւ ինձ բազմամեղիս:

Հոգի՛ Աստծո, Աստվա՛ծ ճշմարիտ, որ իջար Հորդանան և Վերնատուն և լուսավորեցիր ինձ սուրբ Ավազանի մկրտությամբ, մեղա՜յ երկնքի և Քո առաջ, մաքրի՛ր ինձ վերստին Քո աստվածային հրով, ինչպես հրեղեն լեզուներով՝ սուրբ առաքյալներին. և ողորմի՛ր Քո արարածներին և ինձ՝ բազմամեղիս:

«Լուսավորեցիր ինձ սուրբ Ավազանի մկրտությամբ» - Մկրտությունը ի սկզբանե հայտնի է որպես լուսավորության խորհուրդ։ Մկրտության աղոթքներում կան բազում խնդրանքներ՝ մկրտվողին Սուրբ Հոգու «շնորհի լույսով» նորոգվելու համար։ Մկրտության ավարտին, քահանան կարդում է մի աղոթք, որը սկսվում է հետևյալ տողերով. «Դու, որ լուսավորեցիր քո արարածներին, Քրիստոս Աստված մեր, Քո աստվածգիտության լույսը մեր անձերի մեջ ծագեցնելով...»։ Փակման մեկ այլ աղոթք էլ հետևյալն է ասում. «Նրանց, որ մկրտվեցին և լուսավորվեցին նաև տուր Քո զորությունը, Տեր,… պայծառանալու Քո աստվածգիտության լույսով»։ Լույսը, որով մկրտությամբ լուսավորվում ենք, նախ Աստծո զանազան շնորհների լույսն է, որոնցով պայծառանում է մկրտվողը, ապա լույսն է ճշմարտության, որն ստանում է նորահավատը՝ իրազեկ լինելով Աստծո լուսավոր պատվիրաններին և աշխարհի լույսը եղող Քրիստոսին ճանաչելով ու Նրա լույսին հաղորդ դառնալով։

ԵԶՐԱԿԱՑՈՒԹՅՈՒՆԸ ԹՈՂՆՈՒՄ ԵՆՔ ՁԵԶ

Մօտեցաւ Տեառընդառաջի տօնը (Տրնդես), եւ դարձեալ նորոգուեցին այս տօնի շուրջ առնչուող խօսակցութիւնները։ Շատերը կարծում են, թե այն հեթանոսական տօն էր եւ Հայ Եկեղեցին չկարողանալով ժողովրդին կտրել իր հեթանոս անցեալից, փոխարէնը հռչակեց մի նոր տօն…։ Ցաւօք սրտի կարգ մը հոգեւորականներ նոյնպէս կիսում են այս կարծիքը։
Այս միտքը այնքան խօսուեց, որ մեր ցեղակրօնները խանդավառուած կարծեցին, թէ իսկապէս իրենց տօնն է եղել, որ նոյնիսկ FBի էջերում հրաւիրում են մասնակցելու իրենց «տրնդես»ի տօնակատարութեանը։

Տխուր է եւ ծիծաղելի...

• Նախ եւ առաջ ուզում ենք տօնի տեղափոխութեան մասին խօսել։ Հարց է առաջանում, թե ինչպէս կաթոլիկ եկեղեցին Քրիստոսի Ծննդեան օրը ՝ Յունուարի 6-ը, տեղափոխեց Դեկտեմբեր 25ի, որ հեթանոսական տօն էր արեւմուտքում. արդեօք այդպէս էլ մեր հայրե՞րը Տեառընդառաջի տօնը տեղափոխեցին հեթանոսական տօնի օրը։ Այս տրամաբանական չէ, որովհետեւ Քրիստոսի Ծննդից (Յունուարի 6) 40 օր յետոյ (Փետրուար14) է գալիս Տեառընդառաջը։ Կամ էլ ճիշդ հակառակը՝ արդեօ՞ք հեթանոսական տօնը տեղադրուեց Տեառընդառաջի օրը... Եզրակացութիւնը թողնում ենք ձեզ:

ՀՈԳԵԳԱԼՈՒՍՏԸ ԵՐԵԿ և ԱՅՍՕՐ

Վայելենք հոգևոր երգը

«Եվ բոլորը լցվեցին Սուրբ Հոգով...» (Գործք 2:4): 

Հոգեգալուստ է, Աստծո Սուրբ Հոգու զորության ու ներգործման, Քրիստոսի եկեղեցու հաստատման և քրիստոնյայի` աշխարհին նետած մարտահրավերի տոն: Ղուկաս Ավետարանիչը, Գործք Առաքելոցում ներկյացնելով այս հիասքանչ եղելությունը, պատմում է, որ երբ Քրիստոսի առաքյալնրը, 72 աշակերտները, Սուրբ Կույս Աստվածածինը և այլոք` թվով 120 հոգի, հավաքված Վերնատանը միասիրտ, միատեղ էին,  «հանկարծակի երկնքից հնչեց մի ձայն՝ սաստիկ հողմից եկած ձայնի նման. և լցրեց ամբողջ այն տունը, ուր նստած էին։ Եվ նրանց երևացին բաժանված լեզուներ, նման բոցեղեն լեզուների, որոնք և նստեցին նրանցից յուրաքանչյուրի վրա» (Գործք. 2:1-4): Այնուհետև ավետարանիչը ըդգծում է մի շատ կարևոր տող` «Եվ բոլորը լցվեցին Սուրբ Հոգով...»: