ԵՐԲ ՆՄԱՆՎՈՒՄ ԵՆՔ ՇԱՆՆ ՈՒ ԽՈԶԻՆ - Շավիղ 25

Հարց. Այդ ասածներիցդ շատ վախեցա, սրանից հետո մեղքերիցս չմաքրված Ս. Հաղորդություն չեմ առնի, բայց եթե կրկին մեղանչեմ, ի՞նչ պիտի լինի:

Պատասխան. Այլևս այդ բանն ինձ մի՛ հարցրու, այլ Պետրոս առաքյալին և Սողոմոն իմաստունին: Պետրոսն ասում է. «Շունը վերստին է դառնում իր փսխածին», և «Լվացված խոզը վերստին է թավալվում տիղմի մեջ» (Բ Պետոս Բ 22): Եվ Սողոմոնը պատասխանում է. «Ինչպես շունը դառնում է ատելի, երբ վերադառնում է իր փսխածին, այնպես էլ անզգամն է իր չարությամբ, երբ վերադառնում է դեպի իր մեղքերը» (Առակ. ԻԶ 11): Տե՛ս՝ մեղքը խոստովանողին, բայց հետո կրկին մեղանչողին ինչ գարշելի գազանների են նմանեցրել:

Հարց. Բայց ինչո՞ւ են կրկին մեղանչողներին հատկապես այդ գազաններին նմանեցրել, ո՞րն է նրանց բնությունը:

Պատասխան. Պատճառն այս է. երբ շունը կերակուր է գտնում, անհագաբար, շուտ-շուտ լափում է այն՝ ագահաբար փորը լցնելով, որի հետևանքով ստամոքսը խանգարվում է, և հարկադրվում է կերածը փսխել: Դրանից հետո մի քիչ հանգստանում է, բայց երբ տեսնում է, որ փորը դատարկ է, իսկույն գնում ու փսխածն ուտում է և փորն այդպես լցնում: Այդպես է նմանապես մեղսասեր մարդը, որ մինչև տոների գալը (Ծնունդ, Զատիկ) թավալվում է մեղքերի մեջ: Բայց այդ ժամանակ իր խղճմտանքն արթնանում է, սիրտը նեղվում, որովհետև տեսնում է, որ ուրիշները խոստովանում են, ապաշխարում, և ինքն էլ, նրանց նայելով, գնում, խոստովանում է իր մեղքերը, դրանից հետո փոքր-ինչ հանգստանում, բայց տեսնելով, որ մեղքի ամանները դատարկ են, մեղքի գործիքները պարապության են մատնված, իսկույն սկսում է խոստովանած մեղքերը կրկին գործել, մինչև որ մի տոն գա, կարճի մեղքի անհագուրդ տենչը: Տեսա՞ր՝ կրկին մեղանչողի բնությունը ինչպես է հարմարվում շանը:

ՓԱԽՉԵԼ ԴԱՏԱՍՏԱՆԻՑ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 23)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցումը Հոբի գրքից է՝  Հոբ 38։2-39։35.  կարող ենք կարդալ այստեղ:

Սիրելիներ, ամեն բան, ինչ որ Աստված ստեղծել է տիեզերքում, կատարյալ կարգադրյալ և ներդաշնակ վիճակում է։ Այդ մասին ամենայն մանրամասնությամբ Աստված հիշեցնում է Հոբի հետ երկխոսության մեջ՝ Հոբ 38։2-39։35 հատվածով։ Արարչագործության ամեն մեկ պտուղ Աստծո անսահման իմաստության և սիրո արտացոլանքն է աշխարհում, այդ թվում և մարդը, որ «թագ ու պսակն է» արարածների՝ ստեղծված Աստծո «պատկերով և նմանությամբ»։ Հակառակ Աստծո հայրական սիրուն և գորովին, մարդը, սակայն, գերադասեց անմահությունից շեղվել դեպի մահ, սրբությունից դեպի մեղավոր ու անկյալ կյանք։ 
Այդ պահից իսկ չարը ճանաչելով՝ մարդիկ՝ Ադամ և Եվայից սկսած, բարուն զուգահեռ սատանայի ճանապարհը ընտրելու ազատությունը ունեն, որով (ինչպես որ անցյալ մեր հանդիպմանը խոսեցինք), թիկունք ենք դարձնում Աստծուն և օտարանում մեղքերով։ Այս ընտրությունը մեզանից յուրաքանչյուրին մեկ օր պիտի կանգնեցնի Աստծո դատաստանի առջև, և որևէ մեկս այդ դատաստանից խուսափել չի կարողանա։ Արդար է այդ դատաստանը և անբեկանելի, ինչպես որ կարդում ենք օրվա ընթերցման մեջ. 

«Մի՞թէ մէկը պիտի կարողանայ իմ դատաստանը ծռել» (Հոբ. 39։32)։

ԴԱՌՆԱՆՔ ԴԵՊԻ ԱՍՏՎԱԾ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 22)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցումը Երամիայաի մարգարեությունից է՝ Երեմ. 32։19-44, որը  կարող ենք կարդալ այստեղ:

Հայտնի է՝ Մեծ Պահքը մեր ներսում արմատներ ձգած մեղքերի դեմ պայքարելու շրջան է։ Եթե չկա պայքար մեղքի դեմ, ապա պահեցողությունը սպառնում է վերածվել սոսկ ձևապաշտության։ Սակայն ի՞նչ է մեղքը... Շատերը մեղքը սահմանափակում են սոսկ իրենց խղճի առջև պատասխանատվության չափանիշերով՝ սպանություն, շնություն, գողություն... Սակայն, ինչպես Հովհաննես Ավետարանիչն է ասում՝ «Ամեն տեսակ անիրավություն մեղք է» (Ա Հովհ. 5։17)։ Այո, սիրելիներ, իրականում ամեն քայլ, մտածում, գործ ու զգացում, որ հակառակ է Աստծո կամքին, վստահաբար մեղք է։ Իսկ մեղավոր մարդը նա է, ով Աստծո կամքին հակառակվելով թիկունք է դարձնում իր Արարչին ու հորը։ Այս առթիւ Երեմիա մարգարեն Աստծո անունից մի կարճ, բայց հոգեցունց միտք է փոխանցում ընթերցողներիս․ 

«Նրանք իրենց թիկունքները դարձրին ինձ եւ ոչ թէ՝ երեսները» (Երեմ. 32։33)։

Աստված ուզում է, որ մենք դեպի Ինքը միշտ երեսով կանգնենք, ոչ թե մեղքերով թիկունք դարձրած այլ՝ արդարացած, պարզ ու ազնիվ դեմքով դեպի Աստծուն նայենք։ Եկեք իրապես ապրենք պահքը, դառնանք դեպի Աստված, ապաշխարենք ու անվերադարձ մեզնից քշենք մեր մեղքերը, քանզի մեր տերն ասում է. «Դարձէք դէպի ինձ, եւ ես կը դառնամ դէպի ձեզ» (Մաղ. 3։7)։

Այսօր աղոթենք Հովհաննես Գառնեցու Երկուշաբթի օրվա աղոթքով, որը կարող եք գտնել մեր այս աղոթագրքի մեջ (սեղմեք հղման վրա)։

Օրհնվեք...

ԵԴԵՄԻ ՊԱՐՏԵԶԻ ՊՏՂԻ ՄԱՍԻՆ

Մեր «վիկտորինայի» 2-րդ հարցը, թե ինչ պտուղ էր դրախտային Եդեմում Ադամի և Եվայի կերածը՝ խնձոր, նուռ թե ադամաթուզ կամ բնավ անհայտ մի միրգ, նախորդ հարցի պես բավականին հեշտ էր, բայց և մի փոքր շփոթեցնող:

Եդեմի ծառի վրա՝ նռներ:

Հարցմանը մասնակցեց 129 հոգի որոնց մեծամասնությունը (55%) տվել է «խնձոր» պատասխանը, բայց որքան էլ, որ զարմանալի լինի, խնձորը, հակառակ արմատացած կարծրատիպի, հիշատակված չէ Ծննդոց գրքի մեջ: Նուռն էլ չկա այնտեղ, թեև երբեմն խնձորին զոգահեռ հայկական պատկերագրության մեջ այն հանդիպում է, իսկ ադամաթուզը, որը ոչ հայերեն ասած բանանն է, միայն կարելի է ենթադրել, թե ինչ կապ ունի Ադամի անվան հետ. համենայն դեպս այն ևս հիշատակված չէ, որպես չարի և բարու գիտության ծառից աճող միրգ: Իրականում ճիշտ պատասխանն էր «հայտնի չէ» (41,1%, 53 ձայն)՝

«Օձն ասաց կնոջը. «Ինչո՞ւ Աստուած ասաց, թէ դրախտում գտնուող բոլոր ծառերի պտուղներից չէք կարող ուտել»։ Կինն ասաց օձին. «Դրախտի ծառերի պտուղներից կարող ենք ուտել։ Սակայն դրախտի մէջտեղի ծառի պտղի համար Աստուած ասաց. «Դրանից չուտէք եւ չմօտենաք, որպէսզի չմեռնէք»։ Օձն ասաց կնոջը. «Չէք մահանայ, որովհետեւ Աստուած գիտէր, որ այն օրը, երբ դրանից ուտէք, կը բացուեն ձեր աչքերը, եւ դուք կը լինէք աստուածների նման՝ կ՚իմանաք բարին ու չարը»։ Կինը տեսաւ, որ ծառի պտուղը լաւ է ուտելու համար, ակնահաճոյ է եւ գրաւիչ՝ ըմբռնելու համար։ Նա առաւ նրա պտղից, կերաւ եւ տուեց իր մօտ կանգնած ամուսնուն, եւ նրանք կերան։ Երկուսի աչքերն էլ բացուեցին, եւ նրանք հասկացան, որ մերկ են» (Ծննդոց 3):

Ինչպես տեսաք, Սուրբ Գիրքը Ադամի և Եվայի կերածը անվանում է պարզապես պտուղ, թե ինչ պտուղ էր այն, կարևոր էլ չէ և գուցե բնավ միրգ էլ չէր. Հին Կտակարանը հարուստ է այլաբանություններով: Ամեն պարագայում արգելվածը «չարի և բարու» զանազանության պտուղն էր, որ արգելված էր ճաշակել: Աստծո առաջին այդ պատվիրանին չհնազանդվելով առաջին մարդով աշխարհ մտավ մեղքը՝ Աստծո խոսքի զանցառությունը և մարդը դարձավ մահվան համար խոցելի, ուստի այն նաև ՄԵՂՔԻ ՊՏՈՒՂՆ էր:

ՀՈԳՈՎ ԵՒ ՄԱՐՄՆՈՎ ԳՈՐԾԱԾ ՄԵՂՔԵՐ - Մեկնություն ՀԱՎԱՏՈՎ ԽՈՍՏՈՎԱՆԻՄ աղոթքի

Մեկնություն՝ ՀԱՎԱՏՈՎ ԽՈՍՏՈՎԱՆԻՄ Ներածություն Տուն Ա Տուն Բ Տուն Գ Տուն Դ Տուն Ե Տուն Զ Տուն Է Տուն Ը

Անեղ բնութիւն, մեղայ քեզ մտօք իմովք, հոգւով եւ մարմնով իմով. մի՛  յիշեր զմեղս իմ զառաջինս վասն անուանդ քում սրբոյ. եւ ողորմեա քո արարածոց եւ ինձ բազմամեղիս:

Անե՛ղ բնություն, մեղա՜ Քեզ իմ մտքով, հոգով և մարմնով, հանուն Քո սուրբ անվան մի՛ հիշիր իմ նախկին մեղքերը. և ողորմի՛ր Քո արարածներին և ինձ՝ բազմամեղիս:

Հոգով գործված մեղքերի շարքը «Զղջում»-ի մեջ սկսվում է այսպես. «Մեղայ զօրութեամբ հոգւոյս»՝

Խորամանկութեամբ, որը նույն նենգություն մեղքն է՝ այս անգամ գործված հոգու կողմից. սա ընկերոջ նկատմամբ գաղտնի չարիք նյութող հոգու վիճակն է: Այս մեղքն էլ է գործվում խաբեությամբ, կեղծավորությամբ, առանց ենթակային նյութվելիք չարիքը զգացնել տալու: Նման խորամանկության հստակ օրինակ տվեցին փարիսեցիները, երբ «ուղարկեցին խաբեբաներ, որոնք իրենք իրենց, կեղծավորությամբ, արդար էին ձևացնում, որպեսզի Հիսուսին խոսքերով բռնեն՝ մատնելու համար պետության եւ իշխանության կուսակալին» (Ղուկաս 20:20): Եվ երբ կայսրին տուրք տալ-չտալու մասին հարցը տվեցին. «Յիսուս իմացաւ նարանց խորամանկութիւնը»: 

Անզգամութեամբ. հոգու այն վիճակն է, երբ մարդն իր նյութած չարության համար ո՛չ խղճահարություն է զգում, ո՛չ էլ մարդկային որևէ այլ սովորական զգացում (խղճալ, ամաչել, ցավել և այլն): Բարոյական և կրոնական լույսից զրկված և խավարած հոգու վիճակն է անզգամությունը: