2019-Ի ՄԵԾ ՊԱՀՔԻՆ ԸՆԴԱՌԱՋ

Սիրելիներ, մարտի 3-ին Բուն Բարեկենդանն է, իսկ արդեն մարտի 4-ից կմեկնարկի Մեծ Պահքը` ապաշխարության, հոգեւոր նորոգման եւ Աստծով ավելի զորանալու հրաշալի ուխտագնացությունը։

Անցյալ տարի Պահքի առիթով մեր այս բլոգում պատրաստել էինք շուրջ 20 կարեւոր հարցեր, որոնք վերաբերում էին պահքի եւ պահեցողության ներքին ու արտաքին կողմերին։

Այս տարի ցանկանում ենք վերաթարմացնել այդ ծրագիրը ու համալրել նոր հարցերով, որպեսզի բոլորիս պահեցողությունը լինի Աստծուն հաճելի եւ մեզ օգտակար։ 

Այնպես որ հրավիրում ենք ձեզ մեզ ուղարկել պահքի վերաբերյալ ձեզ հետաքրքրող հարցերը, եւ մենք առաջիկայում անպայաման կանդրադառնանք դրանց։

Հարցերը կարող եք ուղարկել սեղմելով այստեղ ✉։

Աստված օրհնի բոլորիդ:

Հ.Գ. Հարցերի կրկնությունից խուսափելու համար, խորհուրդ կտանք հետեւել պահքի վերաբերյալ մեր նյութերի շարքին՝ սեղմելով ստերեւ՝

ՄԵԾ ՊԱՀՔ

ՊՈՂՈՍ ԱՌԱՔՅԱԼԻ ՆԱՄԱԿՆԵՐԸ - Հարց 5

Շատ հետաքրքիր հարց ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԱՅԻՆ ԳԻՏԵԼԻՔՆԵՐԻ շրջանակներում: Մեր աստվածաշնչասերները հաճախ ավելի նախընտրում են ընթերցել Ավետարանները, իսկ Սուրբ Պողոսի թղթերը՝ նմակները, երբեմն դժվարըմբռնելի լինելով, շատ ծանոթ չեն ըներցողներին: Այսպես, եկեք տեսնենք թե ո՞րն է այդ նամակների շարքում ամենից կարճը: Ակնկալում եմ բոլորի ակտիվությունը:

ԻՆՁ և ԻՄ ԵՂԲԱՅՐ ՀՈԳԵՎՈՐԱԿԱՆՆԵՐԻՆ

Տարիներ առաջ էր, երբ համացանցի (ինտերնետ) վերաբերյալ մի հաղորդում էի դիտում, ի շարս նորագույն այս գյուտի բերած վնասների՝ մատնանշվեց նաև դրա առաջադրած մի մարտահրավերը գրականությանը: Պարզվում է, որ էլեկտրոնային նամակներից օգտվելու պրակտիկությունն ու հարմարավետությունը վերացման վտանգով են սպառնում գրականության էպիստոլյար՝ նամակագրական, ժանրին: Բայց վերջերս մեր եկեղեցականներից մի քանիսը կարծես հանձն են առել պայքարել այս վտանգի դեմ՝ միևնույն ժամանակ ծանոթ չլինելով այս ժանրի առանձնահատկություններին:

Իսկ ընթերցողը... Դե շատ մեծ է ուրիշի նամակները կարդալու և քննարկելու գայթակղությունը... 

ՄԱՅԻՍՅԱՆ ՆԱՄԱԿ ԴՍՏԵՐՍ

ԻՄ ԱՌԱՋԻՆ ՆԱՄԱԿԸ ԴՍՏԵՐՍ

ՍՈՒՐԲ ԾՆՆԴՅԱՆ ՆԱՄԱԿ ԴՍՏԵՐՍ

Դստրի՛կս, մեկ ամիս առաջ էի ցանկանում գրել քեզ. ապրիլի 24-ն էր, հայոց որդանագույն պատմության ամենակարմիր էջի հիշատակության օրը: Մի տեսակ հակասական մտքերով ու զգացումներով էի լեցուն: Այդ օրը դժբախտություն ունեցա ի մոտո տեսնելու ու զգալու հայ կոչվող հպարտ ազգիս ծվեն-ծվեն եղած մարմնի պատառիկները վտարանդության գրկում, երջանկությունն ունեցա բացառիկ անգամը լինելով՝ մասնակից դառնալու հայազն մեր «փոքր ածուի» միասնականության ու միակամության ճիգի: Հայրենիք, ազգ, գաղթ, սրբություն, վրեժ, քաջություն... Գրիչը վերցրեցի գրելու քեզ այս մասին, սակայն... Հեռավոր մի փորձառություն հիշեցրեց ինձ, որ արյան այս եռումը պիտի պաղեր, միասնականության այս շղարշը պիտի պատռվեր հաջորդ օրն իսկ՝ ոգու ըմբոստությունը փոխարինելով ամենօրյա «հոգսառատ» անհոգությամբ: Հավատա՛, հայրենասիրության այս տեսակը ազգուրացությունից էլ վտանգավոր է: Ճի՛շտ հասկացիր ինձ. ազգային ոգին ու պայքարի գաղափարախոսությունը չեն կարող հարատևել վրեժի, պահանջատիրության գոչյունների, արցունքի ու ողբի, կորուստի ու ջարդի պատմության վրա: Այդ անհնար է, առավել ևս անհնար է այդ հայի համար. մի՞թե սոսկ այս կա «գրոց հիշատակի արժանի» մեր պատմության մատյանում...

ՍՈՒՐԲ ԾՆՆԴՅԱՆ ՆԱՄԱԿ ԴՍՏԵՐՍ

Աղջիկս, Եվա՛, այսօր վերստին կարդացի մի շատ հայտնի մարդու` Սուրբ Ծննդյան նամակն ուղղված իր դստերը. հուզվեցի, կարոտեցի ու նորից փափագ առաջացավ քեզ գրելու: Այս արդեն երկրորդ անգամն է, որ գրում եմ քեզ: Գուցե տարիներ հետո դու անգամ չհասկանաս, թե ինչո՛ւ է հայրդ գրում քեզ մանկությանդ անգիտակից այս հասակում, բայց հոգ չէ... Հիմա, երբ աշակերտին հատուկ, հուզմունքից դողացող ձեռքով գրի եմ առնում մտքերս, երևակայությանս մեջ պատկերվում է քո հասունության տարիքի պատկերը, երբ դու, ի՛մ գեղեցկուհի, սրտի ջերմությամբ պիտի ընթերցես հայրիկիդ նամակերը, սեղմես դրանք կրծքիդ ու խնամքով ծալելով` տեղավորես Աստվածաշնչիդ էջերի միջև...

Հիմա ես շատ հեռու եմ քեզանից (կյանքիս արահետն է այդպիսին, և ես եմ այն ընտրել), հեռու մարմնով, բայց երբեք` հոգով: Աստծո ամեն օրն արթնանում եմ կարոտը սրտիս խարանած, բայց և մխիթարվում եմ այն քաջությամբ, համբերությամբ ու սիրով, որ դու և մայրիկդ ցուցաբերում ու հաղորդում եք ինձ: Որքա՜ն նման ես դու մայրիկիդ բնավորությանդ մեջ. համբերատար ես կարևոր հարցերում, անհամբեր` մանրուքներում, փխրուն արցունքոտվելու չափ, բայց և քաջ ու համառ նպատակի առջև, ուշադիր ամեն հարցում, անուշադիր` թերացումներիս հանդեպ... Արտաքինով, սակայն, ասում են` ինձ ես նման: Կար ժամանակ, երբ շատ էի ցանկանում (ներքուստ թաքցնելով, իհարկե), որ նման լինեիր մայրիկիդ` նրա պես գեղեցկուհի, նրա նման հմայիչ: Ինչո՞ւ: