ԱՌԱՆՑ ՍԻՐՈ

«...Ես հասկանում եմ առաջարկդ, թե ավելի լավ է սիրուց չխոսել, և այդ ճշմարիտ է. սիրուց ոչ թե խոսել է պետք, այլ` նրանով ապրել: Բայց, տե՛ս, աշխարհում այսօր աղաղակում է ատելության բացահայտ և մոլագար քարոզչությունը, և գլուխ է բարձրցնում սիրո համառ ու անգութ մի հալածանք` արշավ ընդդեմ ընտանիքի, հայրենիքի մերժում, հավատքի ու կրոնի ճնշում: Ոմանց գործնական անսրտությունը միավորվում է մյուսների` ատելության ուղղակի քարոզչության հետ. հոգու վաճառքը գտել է իր ջատագովներին, և չարությունը վերածվել է վարդապետության: Իսկ սա նշանակում է, որ հասել է ժամանակը սիրո մասին խոսելու և այն պաշտպանելու:

Այո՛, մարդկանց մեջ սերը քիչ է: Մարդը հեռացրել է սիրո գոյությունն իր մշակութային անդաստանից` գիտության, հավատքի, արվեստի, քաղաքականության և դաստիարակության միջից, և սրա արդյունքում ժամանակակից մարդկությունը սուզվել է իր խորությամբ ու թափով աննախադեպ հոգևոր ճգնաժամի մեջ: Տեսնելով ու հասկանալով այդ` բնական է, պետք է հարցնենք. «Ո՞վ կարթնացնի սերը հոգեկորուստ սրտերում, եթե այն արթնություն չի ապրել Քրիստոսի` Աստծո Որդու կյանքից ու խոսքից: Ինչպե՞ս ձեռնամուխ լինել այդ դժվարին գործին մեր աննշան մարդկային ուժերով»:

Այդ կասկածը, սակայն, շուտով կմարի, եթե ականջալուր լինենք մեր սրտի ներքին ձայնին, որը վստահեցնում է մեզ, որ Քրիստոսը և՛ մեր մեջ է, և՛ մեզ հետ...

Ո՛չ, սիրելի՛ս, անհնար է առանց սիրո. առանց նրա մենք մեր ամբողջ քաղաքակրթությամբ հանդերձ դատապարտված ենք: Սիրո մեջ է մեր հույսը և մեր փրկությունը: 

Եվ այժմ որպիսի՜ անհամբերությամբ եմ ես սպասում քո նոր նամակին, ուր պիտի հաստատես այս ճշմարտությունը»:

(հատված Իվան Իլյինի` որդուն ուղղված նամակից (ազատ թարգմանություն))