ԻՄ 100 ԴՐԱՄԸ - Mein Kampf

Երևանում տիրող «երթուղային» եռուզեռը առանց ոգևորության դիտել չի լինում: Ինչպես ընկերներիցս մեկը շատ լավ նկատեց, մարդկանց մեջ արթնացել է սերը: Այո՛, երբ մարդը դադարում է միայն ինքն իր մասին մտածելուց և աչք չի փակում նեղության մեջ հայտնված իր մերձավորի խնդրի վրա ու օգտակարություն է ցուցաբերում, ինքնաբերաբար դառնում է մի Բարի Սամարացի՝ իրական արժեք հաղորդելով իր քրիստոնեությանը, իր հայրենասիրությանը, իր՝ մարդ լինելու հանգամանքին:
Ի՞նչն է առավել արժեք տալիս այս շարժմանը, որտե՞ղ է թաքնված նրա գաղտնիքը: Գաղտնիքը ինքնաբուխ ընթացքի մեջ է, սրտի պոռթկումի, արդարության պահանջի մեջ է: Նկատե՛ք, ոչ ոք ամբիոններից չի բարձրագոչում, ոչ ոք քաղաքական ծրագրեր չի առաջարկում, այլ բոլորը՝ հայտնի, թե անհայտ առաջ են գնում ուղղակի սիրուն տրված՝ հանուն արդարության:

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԿԱՐԾՐԱՏԻՊԵՐ

Եթե դու փրկություն ես տեսնում այլազան քաղաքական խաղերի մեջ, ապա դու իսկական հայրենասեր ես, իսկ քեզ չնմանվողները՝ ազգադավ:
Եթե դու միտինգի ես մասնակցում, դասադուլ ես անում, պառկում ես փողոցի մեջտեղում, հացադուլ ես հայտարարում ու «մատ» անում «չուզողներիդ», դու ազատատենչ ես, իսկ քեզ չնմանվողները՝ ստրկամիտ:
Եթե դու հայհոյանքների անբարո հեղեղ ես առաքում իշխանության տարբեր ներկայացուցիչների հասցեին՝ հիշատակելով մինչև 7-րդ պորտի նրա նախնիներին ու սերունդներին, ապա դու սրտացավ ես քո հայրենիքի համար, իսկ քեզ չնմանվողները՝ պարզապես ծախված:

ՄԻՆՉՆԱԽԱԳԱՀԱԿԱՆ ՖԻԼԻՊԻԿ

Բազում ընթերցողների խնդրանքով, և մանավանդ, որ այսօր մեկնարկել է ՀՀ նախագահական ընտրությունների քարոզարշավը, ընթերցողների ուշադրությանն եմ ներկայացնում հայտնի երգի նորահայատ (բայց և բացահայտ) վերաձևակերպումը: Խնդրում եմ չքաղաքականացնել :D: Անհրաժեշտ է կատարել «Բարի արագիլ» երգի մեղեդիով (ժամանակ գտնեմ մեկ հատ էլ «կարաոկե» կպատրաստեմ :D ):

Էպոսագետ չեմ, ոչ էլ օլիգարխ,

Բայց երազում եմ դառնալ նախագահ,

«Ազատ հայրենիք, երջանիկ երկիր»,

Ինձ ընտրեք, ինձ ընտրեք, մարդի՛կ…

(կրկներգ) 

Քվեաթերթիկ, բախտի քվեաթերթիկ,

Ընտրություն ձմռան՝ նախագահական,

Տուփիս մեջ ընկիր, քվեաթերթիկ,

Որ ժողովրդիս դարձնեմ տարագիր… (2 անգամ):

Նախընտրական շտաբ, քարոզ ու ծախսեր,

Փող է ինձ պետք շտապ, օգնեք, ընկերնե՛ր.

Ընտրվեմ, թե չէ, խոստանում եմ ձեզ

Աթոռներ, փափուկ աթոռներ...

(կրկներգ)

Հ.Գ. Ուշադրություն. հեղինակային իրավունքները խիստ վերահսկվում են:

Միացի՛ր ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻՆ նաև facebook-ում

ԼՌՈՒԹՅԱՆ ՕՐ

Դասախոսներիցս մեկն ասում էր. «Արհեստներից ամենահինը պոռնկությունն է, պոռնկություններից ամենահինը` քաղաքականությունը», ու թեև ես ժամանակին խոստացել էի բլոգս չպղտորել քաղաքականությամբ, բայց դե այսօր, երբ լռության օր է հայտարարված, ես կհամարձակվեմ շատ համառոտ խոսել: Ընտրություններ են, ու ՀՀ ամեն իրեն հարգող քաղաքացի պետք է ձայն տա իր նախընտրելի թեկնածուին` հույսով, թե հենց այդ թեկնածուն և իր թիմը պիտի դառնան իր ոսկե ապագայի երաշխավորները: Բայց...

ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ Ե՞Ս ԵՄ

Այս հոդվածը քաղաքական ենթատեքստ ունեցող առաջին և թերևս վերջին գրառումս է (չեմ սիրում այս թեման): Բնավ նպատակ չունեմ  որևէ մեկին կամ որևէ խմբի ինչ-որ  բան ակնարկելու, և գրելիքս պաշտպանություն կամ քննադատություն չէ, ուղղակի Հայաստանի Երրորդ Հանրապետության  անկախության 20-ամյակին ընդառաջ շատերի պես իմ մեջ էլ զարթնեց «պատրիոտիզմը» ես էլ ուզեցի ասել «Հայաստանը ես եմ», բայց չկարողացա... Մտքերս լույսի արագությամբ սուրացին պատմության ու անցյալի մասին գիտելիքներիս կիսադատարկ գրադարակով, քննադատեցին շատերին, պարսավեցին, ամոթանք տվեցին, մյուսներին մի փոքր գովեցին, ոմանցով հպարտացան, բայց Հայոց անկախության 20-ամյակի առաջ կանգ առան շիկնած ու ամոթխած, ինչպես հեքիաթի պառավը՝ տաշտակի, կոտրված տաշտակի առաջ: Ու ես հասկացա, որ մեկ մարդով, առավել ևս ինձանով Հայաստան չի լինի: Ինչո՞ւ: Որովհետև ես էլ, դու էլ, նա էլ, նրանք էլ, մենք բոլորս այսօր մի-մի բիբլիական Կայեն ենք, որ առանց ինքներս մեզ հաշիվ տալու եղբոր վրա «ձեռք ենք բարձրացնում»: Իսկ արդյո՞ւնքը: Արդյունքը անկախ Հայաստանի երկատումն է, եռատումը, քառատումը... Զավթիչ-տիրաններն են ասել. «Բաժանի´ր, որ տիրես»: Մտքերս հիշեցրին վաղուց կարդացած մի հոդված, որ 20-րդ դարի սկզբին լսելով մի ծեր ու փորձառու անգլիացուց` գրի է առել ռուս ականավոր կրոնափիլիսոփա Իվան Իլյինը (1883-1954թթ): Վերընթերցեցի և տողերի միջև կարդացի անցած 20 տարիների հայաստանյան տարեգրությունը, 20-ամյա Հայաստանի ներկան: