ՈՉ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԱՂՈԹՔ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 18)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցումներն են Եսայի 45:17-25, Եփես. 3:14-4:13, որոնք  կարող ենք կարդալ այստեղ:

Հայաստանում շուտով Ազգային ժողովի պատգամավորական ընտրություններ են։ Ինչպես իրնեք՝ ընտրական թեկնածուներն են սիրում ասել, ժողովուրդը պետք է ընտրի իր ապագան։ Այս խոսքի մեջ մեծ ճշմարտություն կա, հատկապես եթե հաշվի առնենք, որ սահմանադրորեն այլեւս պառլամենտական պետություն դառնալով՝ Հայաստանի Հանրապետության ապագա նախագահին (վարչապետի ձեւաչափով) պետք է ընտրի ժողովրդի կողմից ընտրված պատգամավորը։ Սակայն ո՞ւմ պետք է ընտրի ժողովուրդը... Սկսված առնետավազքի մեջ կողմնորովելով կամ ոչ՝ ՀՀ հասարակ քաղաքացին արդեն քառորդ դար է կանգնած է միեւնույն կոտրված տաշտակի՝ ԱՆԱՐԴԱՐՈՒԹՅԱՆ առջեւ։ Արդարության պակասը սկսվում է նախընտրական պայքարով (սա առհասարակ հատուկ է քաղաքականության ոգուն) եւ շարունակվում ետընտրական տարիների ընթացքում։ Գիտե՞ք ինչու... Որովհետեւ քրիստոնյա լինելով հույսներս կապում ենք միմիայն մարդկային գործոնի հետ եւ կարծես մոռանում Աստծո արդարության մասին։ Տեսեք, թե ինչ է ասում Տերը այսօրվա ընթրցվածի մեջ՝

«Ես եմ Աստուածը, ինձնից բացի ուրիշը չկայ, արդար ու փրկող Աստուածը, ինձնից բացի մէկ ուրիշը չկայ”: Դարձէ՛ք ինձ մօտ եւ կփրկուէք, դուք, որ եկել էք երկրի չորս ծագերից: Ես եմ Աստուածը, ուրիշը չկայ: Անձովս եմ երդւում, որ ինչ էլ դուրս գայ իմ բերանից, արդարութիւն է, եւ իմ խօսքերը չեն եղծուելու: Ամէն ծունկ ինձ է խոնարհուելու, ամէն լեզու Աստծուն է խոստովանելու եւ ասելու, թէ արդարութիւնն ու փառքը նրա միջոցով են գալու: Եւ բոլոր նրանք, ովքեր իրենց անձը բաժանելու են Աստծուց, ամօթով են մնալու: Աստծով պիտի արդարանայ եւ փառաւորուի ամէն մի սերունդ» (Եսայի 45:21-25)։

ԻՄ 100 ԴՐԱՄԸ - Mein Kampf

Երևանում տիրող «երթուղային» եռուզեռը առանց ոգևորության դիտել չի լինում: Ինչպես ընկերներիցս մեկը շատ լավ նկատեց, մարդկանց մեջ արթնացել է սերը: Այո՛, երբ մարդը դադարում է միայն ինքն իր մասին մտածելուց և աչք չի փակում նեղության մեջ հայտնված իր մերձավորի խնդրի վրա ու օգտակարություն է ցուցաբերում, ինքնաբերաբար դառնում է մի Բարի Սամարացի՝ իրական արժեք հաղորդելով իր քրիստոնեությանը, իր հայրենասիրությանը, իր՝ մարդ լինելու հանգամանքին:
Ի՞նչն է առավել արժեք տալիս այս շարժմանը, որտե՞ղ է թաքնված նրա գաղտնիքը: Գաղտնիքը ինքնաբուխ ընթացքի մեջ է, սրտի պոռթկումի, արդարության պահանջի մեջ է: Նկատե՛ք, ոչ ոք ամբիոններից չի բարձրագոչում, ոչ ոք քաղաքական ծրագրեր չի առաջարկում, այլ բոլորը՝ հայտնի, թե անհայտ առաջ են գնում ուղղակի սիրուն տրված՝ հանուն արդարության:

ԴԱ ՎԻՆՉԻ` ՄԱՐԴ ՀԱՆՃԱՐ

1452թ. ճիշտ ապրիլի 15-ին ծնվել է աշխարհի ամենահանճարեղ ու խորհրդավոր մարդկանցից մեկը` Լեոնարդո դի սեր Պիերո դա Վինչին (մահացել է 1519թ. մայիսի 2-ին), ով ընթերցողին հայտնի է առավելաբար որպես Վերածննդի դարաշրջանի կարկառուն գեղանկարիչ: Ամենևին չհանդգնելով թերագնահատել դա Վինչի գեղանկարչին` այնուամենայնիվ պիտի նշեմ, որ մեծ վարպետը հանճարեղորեն փայլել է նաև որպես քանդակագործ, ճարտարապետ, գյուտարար, ինժեներ, ֆիզիկոս, քիմիկոս, մաթեմաթիկոս, աստղագետ, անատոմ, բուսաբան, երկրաբան, փիլիսոփա, աշխարհագրագետ, լեզվաբան, երաժիշտ և գրող:

Ահա հատկապես այս վերջին տաղանդը հաշվի առնելով` ցանկանում եմ ներկայացնել դա Վինչիի հետաքրքիր առակներից մեկը` վստահ լինելով, որ այն շատերիդ համար ուսուցողական պիտի լինի: