ՄԵՐ ԲՈԼՈՐ ՀԱՐՑԵՐԻ ՊԱՏԱՍԽԱՆԸ...

ԿԵՑՑԵ ԱՅՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ՈՐ ՎԱՂՆ Է ԳԱԼՈՒ

ՀՀ անկախոիթյան 24-րդ տարեդարձի առթիվ որոշեցի հրապարակել դստերս՝ դեռևս 2-ամյա հասակում երգած ՀՀ օրհներգի տեսագրությունը եւ վաղվա սերունդի «ավետիսով» շնորհավորել իմ ազգին հայոց...

... ԿԵՑՑԵ ԱՅՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ՈՐ ՎԱՂՆ Է ԳԱԼՈՒ...

Ankax Hayastani cnund:)

Posted by Սոսե Աղաբեկյան Սարգսյան on 21 Սեպտեմբեր, 2014

ԴՌՆԲԱՑԵՔԻ ԱՆԿՐԿՆԵԼԻ ԱՐԱՐՈՂՈՒԹՅՈՒՆԸ

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին իր տոնակարգի մեջ մի գեղեցկագույն ծիսական արարողություն ունի՝ ԴՌՆԲԱՑԵՔԸ, որ միշտ կատարվում է Ծաղկազարդի Կիրակիի երեկոյան՝ ժամերգության ավարտին (ծիսակարգը կատարվում է նաև նորակառույց եկեղեցու բացման արարողության ժամանակ): Հոգեզմայլ շարականներով, Սուրբգրային՝ միտքն ու հոգին սթափեցնող տեղիներով զարդարված այս արարողությունը կարծես խորհրդավոր նախամուտք լինի, որ ուղեկցում է դեպի Քրիստոսի չարչարանքների Ավագ շաբաթը: Այն կոչվում է «դռնաբացեք» (թրգմ. դուռ բացելու արարողություն), քանի որ անմիջականորեն կապ ունի դռան հետ. դռնբացեքը որպես կանոն կատարվում է եկեղեցու դռների առաջ, երբեմն նաև եկեղեցու գավթի դռան առաջ (այսօր հաճախ կարելի է տեսնել նաև Խորանի վարագույրի առաջ կատարվող արարողությունը): Այդ դուռը կամ վարագույրը խորհուրդն ունեն Երկնքի արքայության դռների, որոնցից դեպի դուրս ժողովուրդը իր հոգևորականի շուրթերով խնդրում է Աստծուն ներս թողնել դեպի Արքայություն: Դռների կամ վարագույրի հակառակ կողմից մեկ այլ հոգևորական, ասես Աստվածային ձայնը խորհրդանշելով, հարց ու պատասխանի մեջ է մտնում «արտաքին աշխարհում» մնացածների հետ, ինչի արդյունքում ծիսակարգի ժամանակ մեր առջև է կանգնում Ահեղ Դատաստանի այս գեղեցիկ մանրակերտը, որ այժմ ներկայացնում եմ արևելահայերեն փոխադրումով.

Ժամերգության ավարտին զգեստավորված քահանան աղիողորմ ձայնով (քանի որ երկրորդ գալուստի և դատաստանի օրվա խորհուրդն է) սկսում է երգել:
- Բաց մեզ Տէր, բաց մեզ Տէր, բաց մեզ Տէր 

զդուռն ողորմութեան, որ ողբալով կարդամք առ Քեզ:

Եվ քահանաներից մեկը ներսից պատասխանելով ասում է.

- Ո՞վ են սրանք, որ բացեմ, քանի որ այս դուռը Տիրոջինն է, և արդարներն են մտնում սրանով:

Եվ քահանան դրսից պատասխանում է.

-Ոչ միայն արդարն են մտնում, այլ նաև մեղավորները՝ խոստովանությամբ ու ապաշխարությամբ արդարանալով:

ՄԻՆՉՆԱԽԱԳԱՀԱԿԱՆ ՖԻԼԻՊԻԿ

Բազում ընթերցողների խնդրանքով, և մանավանդ, որ այսօր մեկնարկել է ՀՀ նախագահական ընտրությունների քարոզարշավը, ընթերցողների ուշադրությանն եմ ներկայացնում հայտնի երգի նորահայատ (բայց և բացահայտ) վերաձևակերպումը: Խնդրում եմ չքաղաքականացնել :D: Անհրաժեշտ է կատարել «Բարի արագիլ» երգի մեղեդիով (ժամանակ գտնեմ մեկ հատ էլ «կարաոկե» կպատրաստեմ :D ):

Էպոսագետ չեմ, ոչ էլ օլիգարխ,

Բայց երազում եմ դառնալ նախագահ,

«Ազատ հայրենիք, երջանիկ երկիր»,

Ինձ ընտրեք, ինձ ընտրեք, մարդի՛կ…

(կրկներգ) 

Քվեաթերթիկ, բախտի քվեաթերթիկ,

Ընտրություն ձմռան՝ նախագահական,

Տուփիս մեջ ընկիր, քվեաթերթիկ,

Որ ժողովրդիս դարձնեմ տարագիր… (2 անգամ):

Նախընտրական շտաբ, քարոզ ու ծախսեր,

Փող է ինձ պետք շտապ, օգնեք, ընկերնե՛ր.

Ընտրվեմ, թե չէ, խոստանում եմ ձեզ

Աթոռներ, փափուկ աթոռներ...

(կրկներգ)

Հ.Գ. Ուշադրություն. հեղինակային իրավունքները խիստ վերահսկվում են:

Միացի՛ր ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻՆ նաև facebook-ում

ԱՐԺԵ՞ ԴԱՌՆԱԼ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐ /ՄԱՍ 3/

Տես նաև`

 ԱՐԺԵ՞ ԴԱՌՆԱԼ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐ /ՄԱՍ 1/

 ԱՐԺԵ՞ ԴԱՌՆԱԼ ԱՂԱՆԴԱՎՈՐ /ՄԱՍ 2/

«ԱՂԱՆԴ» տերմինն այսօր ամենատարածվածն է «նոր կրոնական շարժումենրը» կարճ բնորոշող բառերից: Անվանեք այդ շարժումներն ինչպես կուզեք` հարանվանություն, դենոմինացիա, կոնֆեսսիա, կրոնական կազմակերպություն կամ մեկ այլ բան, անձամբ ես կգերադասեմ հաճախ օգտագործել սոսկ «աղանդ» կամ «աղանդավոր» բառերը` հարմարության, տարածվածության և կարճ լինելու, այլ ոչ գաղափարական տեսանկյունից: Առհասարակ «աղանդ» բառը հասարակության մեջ երկատված ազդեցություն ունի. ոմանք ատելություն են քաղում դրանից, զզված ու թթված դեմք ընդունում, անհանդուրժողականություն դրսևորում, մյուսները պաշտպանում են փոքրամասնական իրավունքները, խղճի և կրոնի ազատություն բարձրագոչում, ներկայացնում ու ներկայանում իբրև զոհ և հալածյալ: Անշուշտ, այս երկու ստվար բանակների կողմնորոշումների վրա իրենց ազդեցությունն ունեն մի շարք գործոններ, որոնց մասին «գաղափարակիրները» գուցե չեն էլ կասկածում, սակայն մի բան ակնհայտ է. մարդկանց աղանդների ծոցը քաշող ինչ-որ բան կա, որի հանդեպ անտարբեր չեն կարողանում մնալ ոչ աղանդավորները: Ահա այդ քարշակների դիտարկմանն է ուղղված փոքրիկ ակնարկների այս շարքը, որը ոչ այլինչ է, եթե ոչ սոսկ հեղինակիս մտահանգումների շարանը, մտքեր ու կարծիքներ, որոնք շատ հնարավոր է սուբյեկտիվությունից այն կողմ չանցնեն էլ, ուստի խնդրանքս է քեզ, ընթերցո´ղ, վիրավորական և անհարիր ոչինչ չնկատել այստեղ և շարքի հետագա գրություններում: Ամեն ակնարկի ավարտին պիտի խնդրեմ ուղղակի հարց ուղղես ինքդ քեզ . «Արժե՞ դառնալ աղանդավոր»:

SHOW MUST GO ON!!!

Հոդվածաշարի նախորդ ակնարկում` «Դու փրկված ես», անդրադարձ էի կատարել այն մարդկանց, ովքեր գտնվելով աղանդավորության մեջ, ինքնախաբեությամբ իրենց համարում են ընտրյալ և փրկված, գիտակ հոգևոր ամեն բանի: Այսօր նպատակս է առավելաբար խոսել նրանց մասին, ովքեր իրենց ներսում են կրում աղանդավորությունը: Մի քանի օր առաջ ներկա էի հարսանեկան խրախճանքի. սնապարծություն թող չդիտվի, բայց ես երևի նման առիթներին ներկա բացառիկ մարդկանցից եմ, ով աշխատում է ուշի ուշով լսել բոլոր կենացներն անխտիր. դրանց միջոցով հաճախ տարիների փորձառություն է փոխանցվում, հաճախ մարդկային խառնվածք ջրի երես ելնում, իսկ ավելի հաճախ զավեշտալի ու անհեթեթ մտքեր են լույս աշխարհ գալիս: Ահա այս վերջին անգամ հնչած ամենազավեշտալի միտքն այս էր. «...քանի որ մեր Աստվածը քրիստոնյա ա, մեր էրեխեքը ապահով ու երջանիկ պիտի լինեն...» (ասողը 60-ին մոտ, կիրթ արտաքինով և նախկինում կոմունիզմի առաջամարտիկի ակնհայտ կեցվածքով մի տղամարդ էր): Անշուշտ կարելի է ասվածի մեջ բովանդակություն կռահել, բայց...