Ի՞ՆՉ ԱՍՏՎԱԾԱՇՈՒՆՉ ԿԱՐԴԱԼ - ՊԱՀՔԻ ՀԱՐՑ 15

Պահքի ընթացքում Աստվածաշնչյան ընթերցումների կարեւորության մասին խոսելիս ընթերցողներից մեկը այսպիսի հարցով է դիմել.

- Ինչպե՞ս ճիշտ Աստվածաշունչ ընտրել ընթերցելու համար։

Հարցը թեեւ շատ կապ չունի պահքի հետ, սակայն իր մեջ թաքնված մտահոգություն է կրում, որ ասպարեզում կան նենգափոխված կամ մեր Եկեղեցու սուրբգրային կանոնին անհամապատասխան Աստվածաշնչեր։

Սովորաբար ամեն տուն նման Սուրբ Գիրք մուտք է գործում շատ հեշտությամբ, որովհետեւ տրվում են անվճար (այստեղ հիշենք հին հայկական իմաստությունը, թե «Թանկից էժանը չկա»)։ Հիմա փորձենք պարզել թե մեր տանն ունեցածը ինչ սկզբունքներով կարելի է «ճիշտ Աստվածաշունչ» համարել, կամ ավելի ճիշտ՝ ճանաչել այն Աստվածաշունչը, որ պետք է կարդա Հայ Առաքելական Եկեղեցու հավատացյալը։ 

ԱՂՈԹԵՆՔ ՄՈԼՈՐՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ ՀԱՅՏՆՎԱԾՆԵՐԻ ՀԱՄԱՐ -ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 14)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքները չորսն են՝

Ղուկ. 6:12:49, Ես 54:11-55:13, Բ Կորնթ. 6:1-7:1, Ղուկ. 15:1-32, որոնք կարող եք կարդալ այստեղ:

Այսօր Մեծ Պահքի երրորդ կիրակին է, որն անվանում ենք Անառակի կիրակի ըստ Ղուկասի Ավետարանի հայտնի առակի։ Առակը պատմում է, թե ինչպես մի մարդու որդիներից մեկը հայրական ունեցվածքի իր բաժինը վերցնելով գնաց ու ապրեց անառակ, ապօրինի և մոլորված կյանքով, ապա զղջալով վերադարձավ իր հոր տունը և ներում գտնելով՝ գրկաբաց ընդունվեց իր հոր կողմից։ Որդու դարձը տեսնելով` հայրը շատ ուրախացավ` ասելով.

《Իմ այս որդին մեռած էր եւ կենդանացաւ, կորած էր եւ գտնուեց》(Ղուկ. 15:32)

Այս հայրը մեր երկնավոր Հոր` Աստծո կերպարն է, մի Հայր, որ ունի իրեն լքած բազմաթիվ զավակներ` անհավատներ, թերահավատներ, սնահավատներ, մոլորությունների մեջ հայտնված զավակներ։ Նրանք էլ կրտսեր որդու պես վերցրել են այն ամեն բարիքները ինչ Աստված տվել է իրենց, բայց և հրաժարվում են ապրել որպես Աստծո զավակներ, հեռացել են Հորից եւ ինքնախաբեությամբ ապրում են սատանայի ճիրաններում։

Աստված սակայն  առակի հոր նման սպասում է իր անառակ զավակներին և պատրաստ է գրկաբաց ընդունել նրանց, եթե միայն հասկանան ու ընդունեն իրենց սխալը և զղջալով դառնան դեպի իրենց Արարիչն ու Հայրը։

ՊԱՅՔԱՐ ՀԱՆՈ՞ւՆ, թե՞ ԸՆԴԴԵՄ...

Աղանդավորական-հարանվանական սև PR-ի մասին շատ վաղուց ենք խոսել, խոսել ենք նաև հասարակությանը մոլորեցնելու և ինչ-ինչ հասարակական հեղինակություն ունեցող մարդկանց միջոցով քարոզչություն անցկացնելու մեխանիզմի մասին... Բայց հիմա, կարծես թե սրա հակառակ երեսի մասին է ասելիքս, որը չէի ուզի դիտվեր որպես քննադատություն, այլ պարզապես փորձռության փոխանակում իմ սիրելի քրիստոնյա նախանձախնդիր հայրենակիցների հետ:
Համացանցում «աղմուկ» է բարձրանում մի կազմակեպության հրապարակած անվանացանկի հետ կապված: Կազմակերպության անդամները ճշտված և չճշտված շարքն են ներկայացնում «աղանդավոր» հայտնիների (որոնց թվում անհայտներն էլ քիչ չէին): Եվ սա, իրավամբ, վիրավորել է շատերին: Թողնեմ այս հարցի հետագա ընթացքը արտահայտվող կողմերին, բայց... Ինձ համար՝ որպես հոգևորականի, անըմբռնելի ու անհասկանալի մնաց այս կազմակերպության մտածելակերպն ու գործելակերպը, երբ անդրադարձա, որ իրենք այս և նախորդ քայլերը արել են որպես զորակցություն Առաքելական Մայր Եկեղեցուն...

ՔԱՆԻ ՄԸ ՀԱՐՑՈՒՄՆԵՐ

ԱՐՄԵՆԻԱ հեռուստաընկերության «Մարդկային գործոն» հաղորդման թողարկումներից մեկը դիտեցի: Առանց այդ էլ խճճված թեմային առավել խճճվածություն տրվեց, ու վստահ եմ, հեռուստադիտողը չիմացավ ճշմարտությունը: Հիշեցի մի առակ, թե ինչպես են մի իմաստունի մոտ գալիս են 10 հոգի և խնդրում ապացուցել, որ Աստված կա: Իմաստունը 10 ծանրակշիռ ապացույց է բերում Աստծո գոյությունը ապացուցելու համար: Այնուհետև գալիս են ևս 10 հոգի և խնդրում ապացուցել, որ Աստված չկա: Իմաստունը 10 ծանրակշիռ ապացույց է բերում` ապացուցելով Աստծո գոյություն չունենալը: Երբ բոլորը հեռանում են, իմաստունի աշակերտները հարցնում են.
- Վարդապե´տ, ո՞րն է հիմա ճշմարիտ. Աստված կա՞, թե չկա:
- Ճշմարիտն այն է,- պատասաանում է իմաստունը,- որ հարցնողներից և ոչ ոք չէր ուզում իմանալ ճշմարտությունը, այլ ուզում էր լսել իրեն պետքական պատասխանը:

Ներեցե´ք, իհարկե, բայց դահլիճ հրավիրված հյուրերից ամեն մեկը փորձում էր ցույց տալ իր ճշմարիտ լինելը, ինչը մեր առջև չբացահայտեց ճշմարտությունը:

ԱՇԽԱՐՀԻ ՎԵՐՋ` ԵՐԿՍԱՅՐԻ ՍՈՒՐ

Հիշում եմ, 1999թ. դեկտեմբերի ավարտն էր: Մոտենում էր 2000 թվականը, և միլլենիումի մերձեցումը տակավին մանկական իմ հոգում սարսափ էր առաջ բերում, քանի որ ակտիվ քննարկվում էր այն, որ 2000 թվականով աշխարհի վերջը պիտի լինի: Փա՛ռք Աստծուն, աշխարհն այսօր դեռևս կա: Անցել է 12 տարի ու այսօր էլ ականջներիս կոշտուկներ անելով լրատվական ու գիտահանրամատչելի բոլոր ռեսուրսները փորձում են մեկնաբանել 2012-ի դեկտեմբերի 12-ին կամ 21-ին իբր տեղի ունենալիք աշխարհի վերջը` մայաների ինչ-որ օրացույցի, Տիբեթի Լամայի խոսքերի, Վանգայի կանխագուշակումների, մեր հարևան Արշամ և Գևորգ պապիների նստարանային բանավեճերի վրա հիմնվելով... Է հետո՞... Բա՛վ է վերջապես, ժողովո՛ւրդ: Պաշտոնապես 90%-ից ավել քրիստոնյա բնակչություն ունեցող Հայաստանում (դեռ չեմ խոսում աշխարհի քրիստոնայաների մասին) քանի՞սդ է մտածել. «Իսկ ի՞նչ է այս մասին ասում իմ Աստված` Հիսուս Քրիստոսը», քանի՞սն է բացել Աստվածաշունչը և ընթերցել աշխարհի վերջի օրվա մասին սրբազան այն տողերը, որ ասում են` «Սակայն այդ օրվա և ժամի մասին ոչ ոք չգիտե. ո՛չ հրեշտակները երկնքում և ո՛չ էլ՝ Որդին, այլ միայն՝Հայրը։ Զգո՛ւյշ եղեք, հսկեցե՛ք ու աղոթեցե՛ք, քանի որ չգիտեք, թե ե՛րբ է ժամանակը» (Մարկ. 13:32-33): Թեսաղոնիկեցիներին ուղղված նամակում էլ Պողոս առաքյալն է ասում. «Եղբայրնե՛ր, բայց ժամերի և ժամանակների մասին կարիք չկա ձեզ գրելու, որովհետև դուք ինքներդ իսկ ստույգ գիտեք, թե Տիրոջ օրը այնպես է հասնում, ինչպես գողը՝ գիշերով» (Ա Թեսաղ. 5:1-2):