ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ ԱՄԱՆՈՐ

Տարվա ավարտը մի տեսակ հաշվետության նման է. մտովի ետ ես թերթում տարեգրությունդ, կարդում կարմիրով ընդգծված տողերը, ուրախանում ու ոգևորվում դրանցով, մերթընդմերթ աչքիդ են ընկնում կարճ ու լակոնիկ մտքեր` ընդգծված սևով, որոնք աչքդ ուզում է ամեն կերպ շրջանցել, բայց... օբյեկտիվ արդարությունը պահանջում է, որ խոստովանես տարվա ձախողումներդ, սխալներդ ու թերացումներդ, վերհիշես դժվար ու անանցանելի թվացող դրություններն ու ի վերջո ամեն բանի համար գոհանաս Տիրոջից ինչպես Ոսկեբերան հայրապետը կյանքի վերջին վայրկյանին`

«Փառք Քեզ Աստված, փառք Քեզ, ամեն բանի համար փառք Քեզ»:

ՁԻԱՀ-ն ու ՄԵՆՔ

ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ի մասին մարդիկ սովորաբար շատ քիչ տեղեկություններ ունեն, ուստի և շատ են վախենում նրանից: Մի շարք պատճառներով ՁԻԱՀ-ը դարձել է մարդկության  պատմության ամենախարանավորված հիվանդություններից մեկը: Սա էլ հանգեցրել է հասարակության մեջ ՁԻԱՀ-ով մարդկանց նկատմամբ տարաբնույթ հերյուրանքների առաջացմանը: Ահա դրանցից մի քանիսը.

«ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ով մարդիկ «դատապարտված» են»

Հակաթեզ: ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ով մարդիկ ի վիճակի են ապրել որակյալ և լիարժեք կյանք, որը դառնում է ավելի ու ավելի երկարատև` շնորհիվ բուժման ժամանակակից մեթոդների: Այդ մարդիկ կարող են աշխատել, սիրել, կազմել ընտանիք, դառնալ ծնող և ապրել հարուստ ստեծագործական կյանքով:

«Սա «սարսափելի» հիվանդություն է»

Հակաթեզ: ՁԻԱՀ-ը լուրջ հիվանդություն է`

ՍՆԱՀԱՎԱ՞Տ ԵՔ ԱՐԴՅՈՔ + Թեստ

Թեստ: ՍՆԱՀԱՎԱ՞Տ ԵՔ ԱՐԴՅՈՔ (սեղմել)

Անցած գրառումներից մեկի ժամանակ` «ՄԻ ՓՈՔՐ ԷԼ ՀԱՎԱՏՔԻ ՄԱՍԻՆ», խոսել ենք արդեն, որ կրոնական հավատքի ոչ ճիշտ ընկալման ու կիրառման արդյունքում ծնունդ են առնում հավատքի խոտոր տարբերակներ, որոնց շարքում նաև սնահավատությունը, մի երևույթ, որին «ստրկացված» են գրեթե բոլորը, սակայն որի ներքին բովանդակությունը և կապը հավատքի հետ հայտնի է ոչ բոլորին:

Հայոց լեզվից տարրական գիտելիքն իսկ բացահայտում է, որ «սնահավատություն» նշանակում է հավատք սին, դատարկ, անիմաստ ու փուչ բաների հանդեպ, այլ ոչ թե կենդանի հավատք առ Աստված` լի փրկության վստահությամբ ու լավատեսությամբ: Ավելին, գրեթե բոլոր սնահավատությունները հակառակ Պողոս առաքյալի` վստահություն +լավատեսություն սկզբունքին` առաջ են բերում անվստահություն ու հոռետեսություն, որ հիմնականում ամփոփվում են «դժբախտություն կպատահի», «գործերը վատ կգնան», «հիվանդություն վրա կհասնի», «տունը կմնաս», «մարդ կմահանա» և նմանատիպ արտահայտությունների մեջ:

ՄԻ ՓՈՔՐ ԷԼ ՀԱՎԱՏՔԻ ՄԱՍԻՆ

Այն, որ մարդկության մեծամասնությունը անկարող ու անկարելի է համարում առանց կրոնական հավատալքի ապրելը, այսօր անվիճելի է: Ընդհանուր առմամբ աշխարհում բնակվող արդեն 7 միլիարդ քաղաքացիներին զուտ կրոնական հավատալիքի տեսանկյունից կարելի է բաժանել 4 հիմնական խմբի`

• հավատացյալներ – մարդիկ, ովքեր հավատում են գերբնական աստվածության գոյությանը: 
• թերահավատներ – մարդիկ, ովքեր թեական վերաբերմունք ունեն գերբնական աստվածության հանդեպ և երկմիտ են հավատքային հարցերում: 
• սնահավատներ – մարդիկ, ովքեր հավատ են ընծայում անիմաստ երևույթներին ու առարկաներին` կենդանի հավատքը փոխարինելով թալիսմաններով, կախարդություններով, գուշակություններով: 
• անհավատներ – մարդիկ, ովքեր կատարելապես մերժում են գերբնական աստվածության գոյությունը:

Բավական դժվար լուծելի հարց է, թե որքանով են հավատքը և կրոնը փոխկապակցված և երբեմն անգամ նույնական, սակայն հիմա ցանկանում եմ խոսել քրիստոնեական հավատքի տեսանկյունից` միանգամից սկսելով Սուրբ Պողոս առաքյալի խոսքերից. «Ի՞նչ է հավատը, եթե ոչ՝ հուսացված բաների հաստատումը և ապացույցն այն բաների, որոնք չեն երևում» (Եբր. 11:1): Անկեղծ ասած աստվածաշնչյան այս խոսքը հոգևոր ճեմարանում ուսանելու տարիներիս չափազանց անըմբռնելի և վերացական էր ինձ համար. ես երբեք դրա միջոցով չեմ ընկալել հավատք կոչվող ընդհանրական երևույթի կամ զգացողության բուն իմաստը, և դրա հիմնական պատճառը (այսօր եմ հասկանում) այն է, որ ես հավատքը չէի ընկալում այնպես ինչպես պետք է. հավատքն ինձ համար առավելաբար կրոնական պատկանելություն էր, քան կենդանի կյանք ու զգացում: Եվ դա իմ թերացումն էր...