ՀՐԱՇՔ ՄԱՆԿԻԿԸ (ԷԼՅԱՅԻ ՎԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ, մաս 10)

Նույն այդ ընկերներս իրենց երրորդ տղայի անունը ուզում էին Հակոբ դնել: Հղիության վեցերորդ ամսում ընկերուհիս վայր ընկավ, ինչից հետո անկայուն վիճակի պատճառով երկար ժամանակ մնում էր բժիշկների հսկության ներքո: Մի կիրակի, երբ գնացել էր Մալաթիայի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի, որպեսզի մասնակցի պատարագին ու հաղորդվի, զարմանալի մի բան եղավ։ Երբ աղոթում էր ու խնդրում Աստծուն, որպեսզի ցույց տա իրեն, թե երեխային ինչպես անվանակոչել, քանի որ դեռ հստակ չէին որոշել, շատ պարզորեն խռպոտ մի ձայն է լսում, ովրն ականջին ասում է «Սողոմոն» անունը: Ընկերուհիս այդ ձայնը լսելով` նայում է շուրջը, բայց մարդիկ լուռ աղոթելիս են լինում. սկսում է հեկեկալ: Ամուսնուն ոչինչ չի պատմում`կարծելով, թե չի հավատա: Անցնում է մի քանի օր, երբ նույն մտքերով, Տիրոջ ու այդ ձայնի մասին խորհելով`միացնում է ռադիոն այն պահին, երբ Սողոմոն Իմաստունի մասին են խոսում: Ապա երազում տեսնում է մատուռ, որտեղ նրան էլի շշնջում են այդ անունը: Դրանից հետո որոշում է կիսվել ամուսնու հետ, որը չի համաձայնվում այդ անվան հետ`մտածելով, որ երեխային կարող է խանգարել այդ անունը, քանի որ հասակակիցները գուցե ծաղրեն հետագայում: 

ՆԱՄԱԿ ԴՍՏԵՐՍ. ՔՈ՛ ԱՂՈԹՔԸ

ԻՄ ԱՌԱՋԻՆ ՆԱՄԱԿԸ ԴՍՏԵՐՍ

ՍՈՒՐԲ ԾՆՆԴՅԱՆ ՆԱՄԱԿ ԴՍՏԵՐՍ

ՄԱՅԻՍՅԱՆ ՆԱՄԱԿ ԴՍՏԵՐՍ

Աղջի՛կս, այսօր խոսքիս մեջ զուսպ պետք է լինեմ... Ասելիքս ավելի շատ տեսանյութում պիտի տեսնես (տեխնոլոգիայի դարում այս էլ հնարավոր եղավ): Այսօր աղոթքի մասին եմ ուզում խոսել: Բայց շատ պիտի չխոսեմ...

Տերն ինքն էլ պատվիրում է չափավոր լինել աղոթքի մեջ... 

Իրականում աղոթքը մեռած է, եթե այն սոսկ բառ կամ միտք է: Այո, դստրի՛կս, աղոթքն ամեն բանից առաջ սիրտն է, աղոթքը հոգին է. որքան ուժեղ վառվի հրաբորբոք սրտիկդ և որքան առողջ փչի հոգուդ շունչը, այնքան անուշաբույր պիտի ծխա խունկը, որ խոսքն է՝ դուրս հեղված մարմնիդ բուրվառից:
Տերն ինքն էլ պատվիրում է չափավոր լինել աղոթքի մեջ... 

ՉԻ ԿԱՐԵԼԻ ???

Զարմանում եմ... 

Չի կարելի՞ այնպասի հայկական  հեռուստասերիալներ արտադրել, որոնցում զենք-զինամթերք և դրանց հետևանք հանդիսացող սպանություններ ու արյունահեղության տեսարաններ չլինեն: Պարտադիր չէ հանճար լինել` հասկանալու համար, որ դրանք դիտողի մոտ, լինի ահել, թե ջահել, «մսագործի» հոգեբանություն է կերտվում:

Չի կարելի՞ դրանցում օրը ցերեկով չցուցադրել ստացված կամ չստացված ինքնասպանություններ, մարդկանց հոգեբանաբարոյական և ֆիզիկական ճնշումների օրինակներ, թմրադեղերի և ծխախոտի կիրառություն, բայց դիտարժան ու իրականությանը մոտ տեսարաններ ստանալ: Դժվա՞ր է հասկանալ, որ այդ ախտերի ցուցադրությունը ինքնին քարոզչություն է, և շատերը դրանք քարշ են տալիս իրենց կյանք:

ՊԱՀՔԻՆ ԸՆԴԱՌԱՋ

Նկարի աղբյուրը` www.armenianow.com

Պահքի և պահեցողության վերաբերյալ կարդացածս գրքերի ու հոդվածների թիվը, անկասկած, կգերազանցի մեկ տասնյակը, սակայն, ամենայն անկեղծությամբ եմ ասում, պահքի մասին երբևէ լսածս լավագույն մեկնաբանությունը հնչել է ընկերոջս 5-ամյա բալիկի շուրթերից` «Պահքը, էն ա, որ կարենաս Աստված պապիկին ավելի շատ սիրես, քան «սնիկերսը»»: Անշուշտ, շատերը հիմա կուրախանան, որովհետև «սնիկերս» այնքան էլ շատ չեն սիրում, սակայն եթե մեզ դիտելու լինենք առանց կեղծավորության շպարի, եթե մեր մարդկային էության արտացոլումը կարդանք Աստծո հայելու մեջ, պիտի խոստովանենք, որ բազմաթիվ «սնիկերսներ»`մոլություններ, գայթակղություններ ու կախվածություններ կան մեր կյանքում, որոնք սիրում ենք այնքան շատ, որ հանուն դրանց կուրանանք անգամ Աստծուն:

ԵՐԲ ՍԵՊՏԵՄԲԵՐՆ ԵԿԱՎ...

Գիտելիքը, չնայած ժամանակիս տգիտության ու անուսության զգալի հորձանքներին, մարդկային քաղաքակրթության պատմության մեջ եղել ու մնում է մարդու կյանքի ամենաթանկ ու սպառում չճանաչող «ռեսուրսը»: Պատմում են, որ մի մեծ փիլիսոփա իր աշակերտներին հորդորում էր ամեն օր, ամեն վայրկյան աշխարհից, բնությունից, գրքերից ու իմաստուններից  հնարավորինս շատ գիտելիքներ քաղել, քանզի աղետը կարող է հողին հավասարեցնել աշխարհը, արհավիրքը վերացնել բնությունը, թշնամին ոչնչացնել գրքերն ու իմաստուններին, սակայն այն, ինչ քաղել ես այդ ամենից վերացնելն անհնար է. այն կորստյան է ենթակա սոսկ այն ժամանակ, երբ չես օգտագործում:
Սեպտեմբերի 1-ը, հռչակված որպես Գիտելիքի օր, թող որ իսկապես դպրոցական զանգի նման հնչի ու հիշեցնի մեզ, թե որքան կարևոր է «Ճանաչել իմաստությունն ու խրատը, իմանալ Հանճարի խոսքերը» (Առակ. 1:2):
Շնորհավորում եմ բոլոր նրանց, ովքեր գիտեն գիտելիքի արժեքը, նրանց, ովքեր նոր են ոտք դնում գիտելիքի աշխարհ:

Հ.Գ. Սեպտեմբերի 1-ը ինձ տարավ հիշողությունների գիրկը, հիշեցի իմ դպրոցական տարիները և իմ առաջին շարադրություններից մեկը, որ վերջերս ինձ փոխանցեց ուսուցչուհիս: Ստորև ներկայացնում եմ այդ շարադրությունն հնարավորինս առանց շտկումներ կատարելու` ընթերցողից ակնկալելով միայն ժպիտ :).