ԵՐԵՔ ՀՐԱՑԱՆԱԿԻՐՆԵՐ (ոչ մրցութային)

Աստծո այս զինվորներին հանդիպեցի մայիսի վերջին Գեղարքունիքի մարզում, Տեր Տաճատ քահանա Դավիդյանի առաջնորդությամբ մեկնել էինք ուխտագնացության:
Նախօրէին տեղած անձրևները տեսնելով՝ հարազատներս համոզում էին չմեկնել: Առավոտյան ամպած էր երկինքը, արևի լույսը սքողող ամպերը ճանապարհի ամբողջ ընթացքին սպառնում էին անձրևի տարափ հեղել երկնքից: Սակայն ուխտավորի համար վատ եղանակ չկա, իսկ ճանապարհին ասվող աղոթքը մոռացնել տվեց գույժ ամպերի սպառնալիքը: Հասանք Ծովինար գյուղ, որտեղի սբ. Աստվածածին եկեղեցում մասնակից եղանք Սուրբ Պատարագի խորհրդին, պատարագիչն էր այդ գյուղի զավակ Տեր Գևորգը: Պատարագին ներկա էին նաև Մարտունու քահանա Տեր Սիմեոնն ու Արծվանիստից Տեր Տիրատուրը: Աներևակայելի է, բայց պատարագի ավարտին եղանակը բոլորովին այլ էր, չքվել էին մեզ սպառնացող ամպերը և երկնքում տիրում էր ջերմացնող արեգակը:

ԿՈՄԻՏԱՍԻՆ

Ինչպես Մաշտոցը մեկենասությամբ

Արքայի հայոց

Ընծայաբերեց իր ժողովրդին տառերի ոսկին`

Մտահայեցմամբ, տքնանքով ոգու,

Այնպես էլ մի օր հայոց մեղեդին

Մեծն Կոմիտասի ձեռքով սրբագրվեց

Ու նոտայագիր հանձնվեց դատին իր ժողովրդի,

Տառերի պես, տաղերի ոսկին` անխառն ու մաքուր,

Հնչում է հիմա իբրև երկնքից իջած մանանա,

Աղոթահյուս շարականների լուսապսակով

Մտնում տուն ու դուռ ու եկեղեցի,

Խոնարհվում մաքուր սնար ու բարձի,

Մե՛կ մոլորյալին բերում է դարձի,

Մե՛կ շնորհյալին թևեր է տալիս անհունի, բարձրի,

Մե՛կ Կռունկ դառնում,մե՛կ էլ Անտունի...

Հովիվ ու գեղջուկ խաղիկը առած,

Պարապ-անպարապ, շուրթով ծարաված`

Տնետուն բերին ու... անցյալից` ներկա,

Մինչ ճեմարանական լույսերով օծուն

Պատանի ձայնն ու շնորհը հանկարծ

Լսողին գերեց,

Հմայեց այնքան,

Մինչև նա արդեն խաղիկների մեջ խայտանքն էր փնտրում

Իր հող ու ջրի,

Ցոլանքը` լույսի,

Կամուրջը` հույսի,

Մեղեդին այնքան պարզ էր, անաչառ,

Ասե՛ս ծաղկումն էր թևավոր բույսի,

Ասե՛ս թռիչքն էր հեգ տատրակների`

Արտերի միջով,

Ուր ցել էր անում գութանն իր տիրոջ`

Հորովելի տակ...

Հորովե՜լ, ջա՜ն հորովել...

ՆԱՀԱՏԱԿ ՔԱՀԱՆԱՅԻ ՇՈՒՆՉԸ

Ամեն մեկը հավատքին գալու իր պատմությունն ունի: Այսօր երջանիկ ենք այնքանով, որ մեր հայրենիքում ազատ ենք եկեղեցի գնալու,Սուրբ Պատարագին մասնակցելու,ամեն ժամ և ամեն տեղ Աստծուն փառաբանելու …
21-րդ դարում ապրողին դժվար է պատկերացնել, որ դեռևս ոչ հեռու անցյալում այս ազատությունն անիրականանալի երազանք էր շատերի համար: Երազանք էր քահանայի դստեր համար Ժամ գնալը, այնքան բաղձալի, որ երեխաներից թաքուն, չորսամյա թոռան ձեռքը բռնած, շտապում էր եկեղեցի: 20-րդ դարի կեսն էր, մանկան համար անհասկանալի էր սիրելի տատի հուզմունքն ու աղոթքը, հասկացավ հետո…
Հասկացավ, պատմեց թոռներին, որ իմանան ինչ ունեն հիմա և առժեքը չեն գիտակցում: Պատմեց մի նահատակ քահանայի պատմություն, ում շունչը կրողն էր ծնունդով: Խորհրդային տարիներին Գեղանուշ գյուղի վերջին քահանայի մասին էր խոսքը: Քահանայի, ում աչքի առաջ ոչնչացվեց եկեղեցու սրբությունը, ում խոշտանգելով ստիպում էին Աստծուն ուրանալ: Երեխաներից մի քանիսին կորցրած Տեր Հայրը, ավելի մեծ ցավ ապրեց հայ զավակների հոգիների կորուստը տեսնելով: Մտքում անդադար կրկնում էր. «Տեր ողորմեա, չգիտեն ինչ են անում»: Նույնն էր կրկնում, երբ անաստվածների հերթական հարձակումից լուրջ վնասված, անկողին ընկավ:

ԲԱՐԻ ՊՏՈՒՂ ԲԵՐՈՂ ԵՍ

Հայր Թեոդորոս վարդապետ Զաքարյանի մասին շատ էի լսել իմ մոտ ընկերուհուցս, ով Հայր Սուրբի ազգականն է: Բայց ավելի լավ է մեկ անգամ տեսնել…
Տեսա պատահաբար սբ. Հովհաննես եկեղեցում, պատարագիչն էր այդ օրվա: Չիմանալով ով լինելը՝ միանգամից հասկացա, որ հավատացյալների սերը վայլող մեկն է: Անհնար է ճանաչել նրան և չսիրել, քանզի սերն ինչքան տալիս ես, այն ավելանում է, իսկ Հայր Սուրբն առատապես է իր սերը բաշխում բոլորին: Բաշխում է անձնուրաց ծառայելով Երուսաղեմի Ժառանգավորաց Վարժարանի և Ընծայարանի տեսուչ, բայց նաև որպես մեր հոգիների լուսավորիչ: Հայր Սուրբը հոգում է ոչ միայն վարժարանի սաների մասին, այլև Երուսաղեմ ժամանող ուխտավորների: Ժամանման պահից մինչև մեկնում անընդհատ է Հայր Սուրբի հոգածությունը խմբի յուրաքանչյուր անդամի համար: Կարճատև է թվում ուխտավորին այն ժամանակը, որ անցնում է Տիրոջ անցած ուղով քայլելիս: Մեկնում ենք Սուրբ Երկրից տանելով անմոռաց հուշեր, որոնք շուտ կխամրեին, եթե մեր սիրելի Հայր Թեոդորոսի մեկնաբանություները լսած չլինեինք: Խումբն մեկնում է, գալիս է մի նոր խումբ, հետո ևս մեկը, և բոլորի մասին հոգ կտանի նա, ով հոժարակամ իր ուսերին է կրում թեև ծանր, բայց նաև քաղցր խաչը…

Հասմիկ Հակոբյան

Նյութը ներկայացված է «ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է» 

մրցույթի շրջանակներում:

ԱՐԵՎԻ ՇՈՂ ՄԵՐ ԿՅԱՆՔՈՒՄ

Մինչ այս աշուն չէի ճանաչում մեր կյանքում անկախ եղանակից առկա արևի մի շող: Իրականում նա մեզ պես մարդ է, բայց Աստծո գործին խոնարհաբար ծառայելով, դարձել է արևի լույս բազում հուսահատվածների համար: Ծանոթությունը Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյանի հետ եղավ վաղ առավոտյան սբ. Զորավոր Աստվածածին եկեղեցու երիցատան շեմին: Աշխատակիցները նոր էին բացել եկեղեցու դռները, որտեղ աղոթքս ավարտելով, քայլերս ուղղեցի դեպի սբ. Անանիայի մատուռ: Տեր Գրիգորին տեսնելով կարծեցի նոր սպասավոր է, բայց մտքովս չանցավ, որ այդ խոնարհ հայացքով ծառայողն արդեն քահանա է և իմ սիրած եկեղեցու նորանշանակ հոգեվոր հովիվն է: Պարզելով որ քահանա է, մոտեցա օրհնություն խնդրեմ, մինչ այդ նրան չճանաչելով հարցերի շարան ուղղեցի, բոլոր հարցերիս պատասխանեց մեծ սիրով և առաջարկեց մասնակցեմ եկեղեցու երիտասարդաց խորհրդի գործնեությանը: Այնքան ջերմ էր առաջի հանդիպումն, որ օրերից մի օր կրկին այդ եկեղեցում էի և այս անգամ արևն ավելի էր ջերմացնում ներկաներին, քանզի եկեղեցում էին Տեր Գրիգորի արևի շող բալիկն ու այդ տեսանելի լույսն աշխարհ բերող երեցկինը: Բազում են նման շողերը մեր կյանքում,ամեն մի սիրով ստեղծված ընտանիք ավելի շլացնող է դարձնում այդ լույսը, իսկ եկեղեցի գնալով, ամեն ոք դառնում է լույսի փոխանցող շրջապատին…

Հասմիկ Հակոբյան

Նյութը ներկայացված է «ՆԱ ՔԱՀԱՆԱ Է» 

մրցույթի շրջանակներում: