21-րդ դարում ապրողին դժվար է պատկերացնել, որ դեռևս ոչ հեռու անցյալում այս ազատությունն անիրականանալի երազանք էր շատերի համար: Երազանք էր քահանայի դստեր համար Ժամ գնալը, այնքան բաղձալի, որ երեխաներից թաքուն, չորսամյա թոռան ձեռքը բռնած, շտապում էր եկեղեցի: 20-րդ դարի կեսն էր, մանկան համար անհասկանալի էր սիրելի տատի հուզմունքն ու աղոթքը, հասկացավ հետո…
Հասկացավ, պատմեց թոռներին, որ իմանան ինչ ունեն հիմա և առժեքը չեն գիտակցում: Պատմեց մի նահատակ քահանայի պատմություն, ում շունչը կրողն էր ծնունդով: Խորհրդային տարիներին Գեղանուշ գյուղի վերջին քահանայի մասին էր խոսքը: Քահանայի, ում աչքի առաջ ոչնչացվեց եկեղեցու սրբությունը, ում խոշտանգելով ստիպում էին Աստծուն ուրանալ: Երեխաներից մի քանիսին կորցրած Տեր Հայրը, ավելի մեծ ցավ ապրեց հայ զավակների հոգիների կորուստը տեսնելով: Մտքում անդադար կրկնում էր. «Տեր ողորմեա, չգիտեն ինչ են անում»: Նույնն էր կրկնում, երբ անաստվածների հերթական հարձակումից լուրջ վնասված, անկողին ընկավ:
Վերջին փորձությունն էր այս աշխարհում, անգութ թշնամին ուզում էր հաղթել, անընդհատ շշնջալով՝ արդարություն չկա, հավատացողի հույսը զուր է, սեր չի մնացել մարդկանց մեջ: Բայց մինչև վերջ համբերողն է հաղթանակում՝ առ մեր Տերն Հիսուս Քրիստոսն ունեցած հավատքով, հավատում էր Տեր Ղևոնդ քահանա Տեր-Ավագյանը, որ Տիրոջ ողորմածությամբ կգա ժամանակ և իր երկրի զավակները կրկին կդառնան նախնյաց հավատքի կրողը և ամենակալ Աստծուն փառաբանողը:
Կարծում եմ Տեր Ղևոնդի աղոթքներով է, որ այսօր դարձել եմ Հայ Առաքելական Մայր եկեղեցու զավակ:
Փառք Հորը և Որդուն և Սուրբ Հոգուն , այժմ և միշտ և հավիտեանս հավիտենից . ԱՄԵՆ:
0 արտահայտվիր:
Post a Comment
Շնորհակալություն մեկնաբանության համար: Եթե Ձեր մեկնաբանությունը առնչվում է հոդվածի նյութին, չի պարունակում վիրավորանքներ և կասկածելի չէ բովանդակությամբ, ապա կարճ ժամանակում այն անպայման կհրապարակվի: Աստված օրհնի Ձեզ: