Աստծո այս զինվորներին հանդիպեցի մայիսի վերջին Գեղարքունիքի մարզում, Տեր Տաճատ քահանա Դավիդյանի առաջնորդությամբ մեկնել էինք ուխտագնացության:
Նախօրէին տեղած անձրևները տեսնելով՝ հարազատներս համոզում էին չմեկնել: Առավոտյան ամպած էր երկինքը, արևի լույսը սքողող ամպերը ճանապարհի ամբողջ ընթացքին սպառնում էին անձրևի տարափ հեղել երկնքից: Սակայն ուխտավորի համար վատ եղանակ չկա, իսկ ճանապարհին ասվող աղոթքը մոռացնել տվեց գույժ ամպերի սպառնալիքը: Հասանք Ծովինար գյուղ, որտեղի սբ. Աստվածածին եկեղեցում մասնակից եղանք Սուրբ Պատարագի խորհրդին, պատարագիչն էր այդ գյուղի զավակ Տեր Գևորգը: Պատարագին ներկա էին նաև Մարտունու քահանա Տեր Սիմեոնն ու Արծվանիստից Տեր Տիրատուրը: Աներևակայելի է, բայց պատարագի ավարտին եղանակը բոլորովին այլ էր, չքվել էին մեզ սպառնացող ամպերը և երկնքում տիրում էր ջերմացնող արեգակը:
Արդեն քանի տարի է անհամբեր սպասում ենք գարնանը: Որովհետև մեր սիրելի Տեր Հայրը վերադառնում է Հայրենիք: «Երբ նոր էի քահանա ձեռնադրվել, կուզեի փոխել աշխարհը: 10 տարի հետո տեսա, որ անհնար բանմ է, որոշեցի փոխել միայն հայ ազգը: 10 տարի հետո տեսա դա էլ անհնար է, ուզեցի փոխել Ամերիկահայությունը: Օօօ՜, 10 տարի հետո հասկցա, որ դա էլ հնարավոր չէ: Կուզեի փոխել Բոստոնի Սուրբ Հակոբ եկեղեցու համայնքը: Դա էլ անհնար եղավ: Վերջը հասկցա, որ ինքս ինձ էլ փոխեմ, մեծ բան պիտի ըրած լինեմ...»: Տեր Տաճատին ճանաչում եմ 10 տարուց ավելին: Հանդիպում էի մեր փոքրիկ Կաթողիկե Աստվածածին եկեղեցում` հիմնականում Պատարագներին: Ամեն անգամ նրա քարոզից հետո, շատ տպավորված գնում էի տուն և պատմում նրա մասին: Բայց չէի շփվում նրա հետ, մի տեսակ քաշվում էի: Մի անգամ պատարագին դրսում կանգնած էի (տեղեկացնեմ, որ տաճարի փոքրության պատճառով շատերը դրսում կանգնած են մասնակցում ) և ցածր ձայնակցում էի դպրաց դասին: Տեր Տաճատը կանգնած էր ինձանից ոչ հեռու: Ողջույնի ժամանակ ներս գնաց: Եվ երբ ողջարգուրման ալիքների հետ դուրս եկավ, մոտեցավ ինձ ու ասաց. «Աղջի՛կ, պատարագին բարձր երգե՛»:
