ԿՈՄԻՏԱՍԻՆ

Ինչպես Մաշտոցը մեկենասությամբ

Արքայի հայոց

Ընծայաբերեց իր ժողովրդին տառերի ոսկին`

Մտահայեցմամբ, տքնանքով ոգու,

Այնպես էլ մի օր հայոց մեղեդին

Մեծն Կոմիտասի ձեռքով սրբագրվեց

Ու նոտայագիր հանձնվեց դատին իր ժողովրդի,

Տառերի պես, տաղերի ոսկին` անխառն ու մաքուր,

Հնչում է հիմա իբրև երկնքից իջած մանանա,

Աղոթահյուս շարականների լուսապսակով

Մտնում տուն ու դուռ ու եկեղեցի,

Խոնարհվում մաքուր սնար ու բարձի,

Մե՛կ մոլորյալին բերում է դարձի,

Մե՛կ շնորհյալին թևեր է տալիս անհունի, բարձրի,

Մե՛կ Կռունկ դառնում,մե՛կ էլ Անտունի...

Հովիվ ու գեղջուկ խաղիկը առած,

Պարապ-անպարապ, շուրթով ծարաված`

Տնետուն բերին ու... անցյալից` ներկա,

Մինչ ճեմարանական լույսերով օծուն

Պատանի ձայնն ու շնորհը հանկարծ

Լսողին գերեց,

Հմայեց այնքան,

Մինչև նա արդեն խաղիկների մեջ խայտանքն էր փնտրում

Իր հող ու ջրի,

Ցոլանքը` լույսի,

Կամուրջը` հույսի,

Մեղեդին այնքան պարզ էր, անաչառ,

Ասե՛ս ծաղկումն էր թևավոր բույսի,

Ասե՛ս թռիչքն էր հեգ տատրակների`

Արտերի միջով,

Ուր ցել էր անում գութանն իր տիրոջ`

Հորովելի տակ...

Հորովե՜լ, ջա՜ն հորովել...

ՄԵՆՔ ԹՈՒՐՔԵՐԻՆ ՇԱ՜Տ ԵՆՔ ՍԻՐՈՒՄ

«Երբ Հիսուս ասաց` «սիրիր թշնամուդ», 

այնժամ թուրքը չկար աշխարհում» 

                                        Ավետիք Իսահակյան 

Իսկապես... Դժվար է սիրել թուրքին, անգամ անհնար, որքան էլ որ լավ քրիստոնյա լինես: Հայոց Ցեղասպանությունը, որ գագաթնակետին հասավ 1915-ի ջարդերով, կարելի է ասել սիրելու ոչ մի հնարավորություն չթողեց. 1.5 միլիոն նահատակների արյան կանչը մի տեսակ «վրեժխնդրությամբ կամ պահանջատիրությամբ» է արձագանքում մեր սրտերում: Կարծես դրան ի պատասխան՝ Մեծ Եղեռնի զոհերի հիշատակի օրվան ընդառաջ հայերս տարածում ենք հակաթրքական նյութեր ու արտահայտություններ, խորհրդանշական պատկերներ ենք տեղադրում սոցիալական էջերում, պայքարում ու սպառնում, ցնծում ենք, երբ որևէ երկիր ճանաչման է արժանացնում կույրի համար միայն անտեսանելի պատմական փաստը: