«Մեր գյուղը մի մեծ եկեղեցի ուներ՝ բավական հին ու գեղեցիկ մի բազիլիկ կառույց, որ ամբողջովին կառուցվել էր գյուղացիների ջանքերով: Սովետի ժամանակ ադրբեջանցիները պահեստ էին սարքել, բայց դռան վերևը հստակ կարելի էր կարդալ. «Շինարարությանը մասնակցեց 29 ծուխ, չմասնակցեց՝ մեկը»: Հենա Սովետի ժամանակ գյուղխորհրդի նիստ ա լինում, չգիտեմ ինչ հարց են քննարկում, մեկը ելնում ու գյուղխորհրդի նախագահին ասում ա.
- Պարո՛ն նախագահ, ես նվիրյալ կոմունիստ եմ, էդ իմ արյան մեջ ա. հեն ա ամբողջ գյուղը եկեղեցի ա սարքել, իսկ իմ հերը չի մասնակցել, եկեղեցու պատին էլ կա գրված: Ասելիքս էն ա որ հլա էն ժամանակ հերս էլ ա կոմունիստ եղել,ես էլ եմ հիմա կոմունիստ:
Գյուղապետը նայում ա էս մարդուն ու ասում ա.
- Հերդ էն գլխից մարդ չէր, դու էլ մարդ չես...»,- ծիծաղելով պատում էր ֆիզիկայի բազմամյա ուսուցիչ Արմիկ Սիմոնյանը (պատմությունը մեջբերել եմ վերհիշելով):
Շատերդ գիտեք` 2012-ի ապրիլից որպես այցելու հովիվ շաբաթական 2 օր փոքրիկ քարոզչություն եմ իրականացրել ԱՀԹ Մասիսի շրջանի Հայանիստ, Դարբնիկ և Զորակ գյուղերում: Ութ ամիսը լիովին բավարար էր մեծ փորձառություն ձեռք բերելու, սեփական ուժերը հավասարակշռելու և հասկանալու մի պարզ ճշմարտություն. Երևանից ցանկացած ուղղությամբ առնվազն 20 կիլոմետր հեռացիր ու կտեսնես, թե ինչքան է տարբեր կյանքը: Կան, շատ պակասություններ, կան` նյութական, բարոյական, սոցիալական, հոգևոր, բայց մի բանի պակաս մարդիկ ամենից շատն ունեն, ճիշտ էր նկատել Աստղիկ Հակոբյանը` մարդիկ ամեն ինչից շատ ՍԻՐՈ պակաս ունեն: Բավական է սիրո մի փոքր կայծ վառես, ու սերը չարքաշ կյանքից սրտնեղած այդ մարդկանցից անմիջապես անդրադառնում է քեզ: Չէի անի այս գրառումը (ինքնագովազդ չեմ սիրում), ուղղակի Զորակ գյուղի աշակերտների մատուցած հրաժեշտի անակնկալը ստիպեց ինձ հուզվել:
