ԽԱՂԱՏՈՒՆԸ ԵՐԲԵՔ ՉԻ ՊԱՐՏՎՈՒՄ

Խաղամոլության երևույթը, թերևս, վարակն է հիմնականում հասարակության 2 շերտերի: Խաղամոլները կա՛մ չափազանց հարուստներն են, ովքեր իրենց կուտակած դրամի ավելցուկը մսխում են հաճույքների վրա ու առանց շահելու մեծ ակնկալության վատնում են հաճախ ոչ արդար քրտինքով ձեռք բերածը, կամ էլ աղքատության շեմին գտնվողներն են, որ հեշտ փողերի տիրանալու մոլուցքով վատնում են առանց այդ էլ վատնված ունեցվածքը... Չենք սխալվի, եթե ասենք, որ հաճախ խաղատների քանակը, մոլի խաղերի տեսակները և հասարակության ներգրավվածությունը դրանցում ուղիղ համեմատական են երկրի սոցիալական, հոգեբանական, բարոյական և հոգևոր կարգավիճակին: Դրա համար էլ Հայաստանում...

ԵԿԵՂԵՑԻՆ Է ԿՈԿՈՐԴԻ ՓՈՒՇԸ <-> ՄԱՏԹԵՈՍ 26:6-10

Եկեղեցին Հայկական, ծննդավայրն է հոգւոյս,

Ինչպես քարայր մ'ընդարձակ, պարզ ու խորհուրդ, մութ ու լոյս,

Իր գաւիթովն հյուրընկալ, իր լայն բեմով, ու հեռուն,

Կանգնած իր լուռ խորհանով, որ կարծես նաւ մ' է ծըփուն..: 

(Վ. Թեքեյան)

Երբ Յիսուս եկաւ Բեթանիա, բորոտ Սիմոնի տունը, նրան մօտեցաւ մի կին, որ մի շիշ թանկարժէք իւղ ունէր, եւ թափեց այն նրա գլխին, մինչ նա սեղան էր նստել։ Երբ աշակերտներն այս տեսան, բարկացան ու ասացին. «Ինչի՞ համար է անուշահոտ իւղի այդ վատնումը, քանի որ կարելի էր մեծ գնով վաճառել այդ եւ տալ աղքատներին»։ Յիսուս իմացաւ ու նրանց ասաց. «Ինչո՞ւ էք նեղութիւն տալիս այդ կնոջը. նա իմ հանդէպ մի բարի գործ կատարեց...» (ՄԱՏԹ. 26:6-10):

Այն կինը, որը բորոտ Սիմոնի տանը, Բեթանիայում, թանկարժեք ու անուշաբույր յուղով օծեց Վարդապետի գլուխը, մեզ հիշեցնում է Աստծոյ պաշտամունքի մեջ փառաշուք լինելու պարտականությունը: Բոլոր շքեղությունները, վեհությունն ու գեղեցկությունը ինձ շատ քիչ են թվում: Եւ բոլոր նրանց դեմ, ովքեր պախարակում են սրբազան սպասքերի, հանդերձանքների, խորանների ճոխությունը, բարձրանում է Հիսուսի գովքը. «Գործ մի բարի գործեաց դա զիս» (Բարի մի գործ կատարեց դա իմ նկատմամբ) ԵՕԶԵՄԱՐԻԱ ԷՍՔՐԻՎԱ: