ՀԻՆԳ ԸՆԿԵՐ

- Մե՛կ, երկո՛ւ, երե՛ք, չո՛րս,- հաշիվը տալով՝ ուսերին առան պատգարակը։

Առջևից քայլում էին երկու երիտասարդները, հետևի երկուսը Ղևին ու բժիշկն էին։

Կափառնաումի չոր ու անջրդի փողոցներում, որտեղ միշտ կարելի է ականատես լինել ավազի խորշակապարին, միտքդ անընդհատ նույն բառն է կրկնում՝  ստվեր, ստվեր, ստվեր ... Ո՛չ ծառ, ո՛չ թուփ, ոչ մի բարձրաշեն հյուղակ. ոչ մի ստվեր... 

Հակառակ արևի տապին, չորսը՝ պատգարակն ուսերին, անհամաչափ քայլքով շտապում են դեպի մոտակա թաղամասը՝ մերթընդմերթ սրբելով արևից սևացող ճակատները։ Ամենից տառապալիցը հինգերերդի վիճակն է, նրա, որ պատգարակի մեջ է. թեև առանձնահատուկ ջանքեր չի գործադրում, պառկած է, սակայն անդմալույծի անկարողությունն ասես պարանոցից կախված հավելյալ ծանրություն լինի։ Տպավորություն է, թե գլուխը մարմնից անջատվել է, անզոր տարուբերվում է քայլերթին համընթաց, և անդամալույծն ինքն իրեն մահճի մի մաս է կարծում... Մի  քանի տասնամյակ է, ինչ միայն մտովի է պատկերացնում իր ինքնուրույն տեղաշարժը։ Ահա, արթնացավ աքլորականչից առաջ, ձեռքերը գլխից վեր երկարելով քարկապեց մատներն ու օձի նման գալարվեց հարդի ցողունների մեջ, ապա ոտքերի ծայրի վրա բարձրանալով  իսկույն բացեց առավոտյան պաղը պարսպած երդիկի մուտքը, ներծծեց թարմ օդն ու մթնշաղը ճեղքելով վազեց դեպի աղբյուրը՝ իր չարաճիճիությամբ արթնացնելով հարևանների շներին։ Զուլալ ջրին զարկվելիս ձեռքերը թարմացնող ճողփյունով վերարթնություն բերեցին զգայարաններին... բայց իրականությունը մահճի մեջ է՝ անօգնական, անդմալույծ։ Հիմա արևի ճառագայթների ուղիղ նետահարման տակ, բերանը կիսաբաց, անհնազանդ գլուխն է տարուբերում՝ փորձելով օդից խոնավություն քամել պապակած կոկորդի համար։

Պատգարակակիրները ասես չեն էլ նկատում, որ իրենց ձեռքերի մեջ կիսամեռ մեկն է. հույսով լեցուն հայացքները հառած առաջ շտապում են, շատ են շտապում, հնարավորինս շրջանցելով փորձության պես ճանապարհին հայտնվող ժայռաքարերն ու մացառները։

- Ասում եմ ձեզ,- հիացած պատմում էր բժիշկը,- գրեթե հասել էինք դարպասների մոտ։ Դե... թաղում էր, թափոր, ինչպես միշտ լաց ու կական։ Մայրն իսկապես շատ էր տանջվում. միակ զավակն էր։ Մի քանի ամիս կռիվ տվեցի համառ հիվանդության դեմ, բայց անիծյալ մահը ինձանից զորեղ դուրս եկավ։ Երբ Տերը կնոջը տեսավ, խղճաց նրան և ասաց. «Մի՛ լար»։ Մոտենալով դագաղին դիպավ։ Դագաղը տանողները կանգ առան։ Եվ նա ասաց.

 -Քե՛զ եմ ասում, ո՛վ պատանի, վե՛ր կաց։

 Մեռելը վեր կացավ, նստեց և սկսեց խոսել։ Եվ Հիսուս նրան մորը տվեց[1]։ Մարդիկ  ափիբերան մնացին. վախը, հիացմունքը, հրաշքի և իրականության բախումը, այս բոլորը խառնվել էին իրար...

- Քո բժշկությունն ու դարմանները միշտ էլ անօգուտ են եղել, բժի՛շկ,- Ղուկասի խոսքը կտրեց անդամալույծը.- հաշիվս էլ եմ կորցրել, թե քանի՜ տարի է, որ պառապանքներիս գումարել ես քո այդ անօգուտ, անհասկանալի ու զզվելի դարմանները։ Ի՞նչ օգուտ։

ԱՂՈԹՔ ՀԱՆՈՒՆ ԱՎԵՏԱՐԱՆԻ ՏԱՐԱԾՄԱՆ - ՄԵԾ ՊԱՀՔ (օր 13)

Այսօրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածքները չորսն են՝

Առակ. 11:2-11, Ես 61:3-7, Բ Տիմ. 4:1-8, Հովհ. 10:11-16, որոնք կարող եք կարդալ այստեղ:

Օրվա Աստվածաշնչյան ընթերցվածների մեջ, այսօր Պողոս Առաքյալը իր աշակերտ Տիմոթեոսին գրում է.

«Քարոզի՛ր Աստծոյ խօսքը, շարունակ յայտարարի՛ր այն՝ ժամանակին լինի թէ տարաժամ, յանդիմանի՛ր, սաստի՛ր, յորդորի՛ր՝ կատարեալ համբերատարութեամբ ուսուցանելով. քանզի պիտի գայ ժամանակ, երբ չպիտի անսան ողջամիտ վարդապետութեանը, այլ, իւրաքանչիւրն ըստ իր ցանկութիւնների, ուսուցանողներ պիտի հաւաքի իր շուրջը իր ականջներին հաճելի բաներ լսելու մարմաջով. եւ նրանք ականջները պիտի դարձնեն ճշմարտութիւնից ու պիտի մոլորուեն-գնան առասպելների յետեւից: Իսկ դու արթո՛ւն եղիր ամէն ինչում, նեղութիւնների մէջ համբերի՛ր, աւետարանչի գործե՛ր արա, լիուլի կատարի՛ր քո պաշտօնը» (Բ Տիմ. 4:2-5):

ԲԱՆԱԼԻՆ ԱՅԼԵՎՍ ՔՈ ՁԵՌՔԵՐՈԻՄ Է

Պատկերացրո՛ւ, չափազանց հարուստ մի մարդ քեզ մեծադիր ու գեղեցիկ մի սնդուկ է նվիրել, որի մեջ ոչ ավել, ոչ պակաս 27 կգ մաքուր ոսկի կա: Բայց... Ա՛յ քեզ անհաջողություն. ահա սնդուկը կա, ոսկին էլ մեջն է, իսկ համապատասխան բանալին, որով կարելի է բացել գանձատուփը, դու չունես: Հավատա՛ ինձ, թանկարժեք այս նվերից՝ գանձով լի, այսօր կարելի է գտնել գրեթե ամեն հայի օջախում, բայց... Շատերը չէ, որ ունեն ոսկիների բանալին, որի շնորհիվ կարելի կլինի բացել և վայելել հազվագյուտ գանձը: Հասկացար երևի՝ խոսքս Աստվածաշունչ մատյանի և հատկապես Նոր Կտակարանի 27 գրքերի մասին է: Մի բան է Սուրբ Գիրքը տանն ունենալը, մեկ այլ բան է այն ընթերցելը, մեկ ուրիշ մի բան է ընթերցածը ճիշտ հասկանալը և մեկնաբանելը: Եվ երանի նրանց, ովքեր ոչ միայն ունեն գանձի սնդուկը, այլ նաև ունեն այն բանալին, որի օգնությամբ իրենց առջև ճշմարտությամբ բացվում է Աստծո Խոսքը և սրտի վրա փորագրվելով դառնում է կյանք:

Սարկավագագրքի նոր նախաձեռնություն-ծրագիրը, որ անվանեցինք ԲԱՆԱԼԻ, փոքրիկ մի ճիգ է մարդկանց այս երանությանը հաղորդ դարձնելու՝ մատուցելով Սուրբ Հայրերի և Հայաստանյայց Եկեղեցու հոգևորականների ջանքերով ծնված նորկտակարանյան հայալեզու մեկնությունները՝ մեկտեղված, համակարգված և հեշտությամբ հասանելի:

Անհրաժեշտ է ուղղակի մտնել մեկնությունների էջը, ընտրել անհրաժեշտ գիրքը, ապա գլուխը և վերջապես մեկնության կարոտ այն համարը, որը առկա է մեր բազայում: Եվ բարի վայելում :)