ՔՐԻՍՏՈՍ ՀԱՐՅԱՎ...

Կնոջ մանրիկ քայլերը հաղթանդամ զորականի քայլվածքի պես աղմկոտ էին հնչում ընդարձակ պալատում` ընդելուզված ոսկեկոփ սյուներով, լուսասփյուռ ջահերով, տարերային աստվածություններ ներկայացնող կուռքերով. պալատի սրահներն, առհասարակ, մեհյանի տպավորություն էին թողնում:

Զինվորը արձակեց կնոջ ձեռնակապերը, պատվիրեց ներս մտնելիս խոնարհվել ու խոր գլուխ տալ արքաների արքային, ապա բարբարոսի բրտությամբ քարշ տվեց կնոջը դատաստանի սրահ: Այստեղ աջ և ձախ դրված կրակարանների կողքերին համաչափ շարվել էին սպիտակազարդ քուրմերը ներկած դեմքերով: Նրանցից այն կողմ բազմած էին իշխանական արտաքինով և կանացի շարժուձևով ինչ-որ մարդիք, որոնց միջից կայսրը աչքի էր ընկնում արտասովոր զարդարանքով և ամենակենտրոնում` պատվանդանի վրա, նստած լինելու հանգամանքով:

Շեփորներն ազդարարեցին դատավարության սկիզբը: Կապույտ թիկնոցով մի մարդ մոտեցավ  կայսերը, ինչ-որ բան շշնջաց ականջին և նրան հանձնեց պապիրուսի գալարը:

- Նորի՞ց,- վրդովվեց արքան,- հոգնել եմ արդեն. առանց հապաղելու է պետք վերացնել այս ոչնչություններին իրենց ռամկական հավատքի հետ միասին: Մո՛տ եկ,- հրահանգեց նա:

Կինը հիշեց զինվորականի պատվերն ու առաջ գնալով գլուխ տվեց:

- Անունդ ի՞նչ է, որտեղի՞ց ես:

- Մարիամ, տե՛ր իմ, Մարիամ է անունս, Մագդաղայից եմ,- կմկմաց կինը:

- Քեզ պետք է որ հայտնի լինի, թե ինչո՛ւ ես հիմա այստեղ:

- Ամենևին, արքա՛. շուկայում առևտուր էի անում Զատկի համար, եկան քո զինվորներն ու շղթայելով այստեղ բերեցին: Այժմ դատաստանի եմ կանգնած, սակայն ինչո՛ւ, չգիտեմ:

Տիբերիոսը հեգնական դեմքով ոտքից գլուխ չափեց խեղճացած կնոջը:

- Դու այստեղ ես, որովհետև նրանցից ես, ովքեր մահացածի միս ու արյուն են ուտում իրենց գաղտնի հավաքատեղիներում, մանուկներ են զոհաբերում և ինչ-որ մեռելի են պաշտում: Բայց սրանք տակավին այնքան էլ լուրջ զանցառություններ չեն, որքան այն, որ դու և քո ընկերները արհամարհում եք Օլիմպոսի բարձրյալ աստվածներին, հրաժարվում եք զոհ մատուցել նրանց: Ճի՞շտ եմ…

- Ճշմարիտ է այն, արքա՛, որ ոսկին ու արծաթը, փայտն ու քարը չեն կարող աստված լինել. ես ձեռակերտ կուռքեր չեմ պաշտում, այլ` կենդանի Աստծուն, երկնքի և երկրի Արարչին, որ իշխանություն ունի բոլոր մարմնավոր էակների վրա*:

- Իսկ արքա՞ն, մի՞թե կայսրն էլ աստված չէ…

Մագդաղենացին խոնարհեց աչքերն ու մրմնջաց.

- Մեկ բան գիտեմ միայն. պետք է կայսրինը տալ կայսերը, իսկ Աստծունը` Աստծուն**:

Կայսրը կատաղի աչքերը ցոլացրեց կնոջ վրա, հանդիսականների ահաբեկված շշուկները լցրեցին սրահը:

- Չե՞ս վախենում, ո՛վ ողորմելի,- բղավեց նա,-որ քեզ նետեմ գազանների առաջ քո լպիրշության պատճառով:

Մագդաղենացին մեղմիկ ժպտաց:

- Տերն իմ լույսն է ու կյանքը, ո՞ւմից վախենամ. Տերն իմ կյանքի ապավենն է, ո՞ւմից ես դողամ։ Երբ չարագործ նեղիչներս ու թշնամիներս մոտեցան ինձ` մարմինս ուտելու, նրանք թուլացան ու ընկան։ Եթե իմ դեմ պատերազմ պատրաստվի, սիրտս չի սոսկա. եթե իմ դեմ ճակատամարտի ելնեն, միևնույն է, Տե՛ր, հույսս քեզ վրա եմ դնելու***:

Լռություն տիրեց: Նյարդայնացնող լռությունը խախտեց կայսեր ջղաձիգ հռհռոցը. նրա օրինակին հետևեցին բազմականները:

- Լսո՞ւմ եք ինչ է ասում… Քեզ պես քանի՜ համարձակի են խժռել առյուծներս, քեզ պես քանի՜ մեծախոս է զրկվել լեզվից, աչքերից, մատներից, քեզ նման քանի՜ տոկուն է հեծեծել կրակի ու կուպրի մեջ… Ես կխղճամ քեզ ու ազատություն կշնորհեմ ի փառս աստվածների, եթե դու հենց հիմա, այստեղ երկրպագես կուռքերին ու զոհ մատուցես: Խոստանում եմ, արքայի խոսք եմ տալիս. Դրանով դու կքավես մեղավորությունդ:

Քուրմերն արագորեն Մարիամի դիմաց բերեցին փոքրիկ կրակարանը:

- Դե՛, քեզ տեսնեմ, փրկիր ինքդ քեզ,- նենգորեն վրա բերեց Տիբերիոսը` ինքնաբավ դեմք ընդունելով:

- Իմ Փրկիչը մեկն է, արքա՛, Խաչյալ Հիսուսը, ում մահն ու հարությունն է ինձ կյանք տալիս, իսկ կուռքերն ու զոհերը կյանք տալ անկարող են: Ով հավատա Քրիստոսին, թեպետև մեռնի, կապրի, ով հավատա Նրան, հավիտյան կապրի**** միևնույն է, ինչպես Ինքն էլ մեռավ ու հարություն առավ մեռյալներից:

Բազմականները միաբերան դժգոհության ձայներ հանեցին, դժգոհության շշուկները լցրեցին սրահը:

Տիբերիոսը առաջ երկարեց ձեռքը, և աղմուկն իսկույն սանձվեց:

- Ձեր անմտությունը սահմաններ չունի,- սպառանալից դեպի կինը գալով մռմռաց կայսրը:        - Ավելի շուտ զամբյուղիդ միջի ձուն կկարմրի, կի՛ն, քան մեռածը հարություն կառնի,- բղավեց բարձր, և հռհռոցը արձագանքեց դղյակով մեկ:

Մագդաղենացու ձեռքը գնաց դեպի հավկիթը... 
- ՔՐԻՍՏՈՍ ՀԱՐՅԱՎ, արքա՛,- բացականչես նա` արքային մեկնելով արյուն-կարմիր ձուն…

Դահլիճը սառեց համրությամբ…

*Դանիել 14:5

** Մարկոս 12:17

*** Սաղմոս 26:1-3

**** Հովհաննես 11:25-26

(Սուրբ Հարություն, 2011

Արթուր սրկ. Սարգսյան)

Միացի՛ր ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻՆ նաև facebook-ում