Հռոմեական իմաստությունն ասում է՝ «Մեռածից հետո կամ լավը, կամ ոչինչ», և ոչինչ չունեմ ասելու սպանվածի անձի հետ կապված. թող Տերն իր բազում ողորմությամբ ների նրա մեղքերը՝ լինեն կամա, թե ակամա...
Բայց... ասեք ինձ խնդրեմ, էքստրասենսամոլ, բախտամոլ մարդիկ, մեկը, որ շատերի ներկան ու ապագան էր տեսնում, լավն ու վատն էր գուշակում, խորհուրդներ էր տալիս, մի՞թե չկարողացավ գոնե 1 ժամ առաջ «տեսնել» ու իմանալ, որ իրեն պիտի խոշտանգեն ու սպանեն: Իհարկե ոչ... Եվ գիտե՞ք ինչու: Որովհետև «խիրոմանտը» (և բոլոր գուշակները, առհասարակ) իր իսկ լարած թակարդի մեջ է ընկնում... Մի առակ հիշեցի.
Պալատական գուշակը գիշերով աստղերին նայելով քայլում և փոսն է ընկնում: Սկսում է օգնության կանչել: Ձայնը լսում և օգնության է հասնում մի հովիվ ու գուշակին դուրս է բերում փոսից:
