Հայոց ոսկեղենիկ լեզվի մեջ գոյություն ունեն լավատեսությունը և հոռետեսությունը բնութագրող իրար շատ նման 2 դարձվածքներ`
«աշխարհին նայել վարդագույն ակնոցով» կամ
«աշխարհին նայել սև/մռայլ ակնոցով»: Շատ հետաքրքիր է լեզվի դինամիկ, ժամանակին, մշակույթին և կենցաղին համընթաց զարգացումը, սակայն կարծում եմ մեր լեզուն, չդիմանալով հայ մարդու մտքի սանձարձակ վարգին, այսօր բաց է թողել դարձվածքային ակնոցների նորամույծ մի ամբողջ շարք: Հայերը սկսել են աշխարհը, մարդկանց ու երևույթները մանրազննել ու քննարկել տարբեր տեսակի ու գույների ակնոցներով: Օրիանակ վերջերս «մոդա են ընկել» 3D ակնոցները: Ինչո՞ւ է հայոց լեզուն այնքան ետ ընկել, որ մեր բանասիրությունը դեռ չունի
«աշխարհին նայել 3D ակնոցով» դարձվածքը:
