ԶՈՐՈՒԹՅՈՒՆ ↔ ՏԿԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Jhon Doe ընթերցողի առաջարկով այսօր ծանոթանանք Սուրբ Պողոս առաքյալի` Կորնթացիներին ուղղաված 2-րդ (Բ) նամակի 12-րդ գլխի 9-10 տողերին`

«Իմ շնորհը քեզ բավ է, որովհետև Իմ զորությունը տկարության մեջ է ամբողջական դառնում»։ Եվ արդ, լավ էլ է, որ ես պարծենամ իմ տկարություններով, որպեսզի իմ մեջ բնակվի Քրիստոսի զորությունը։ Դրա համար գոհունակությամբ համակերպվում եմ տկարություններին, նախատինքներին, վշտերին, հալածանքներին և նեղություններին՝ Քրիստոսի համար. որովհետև, երբ տկար եմ, այն ժամանակ եմ զորավոր»։

Ամբողջ 12-րդ գլխի պարունակությունից ակնհայտ է, որ Պողոս առաքյալը որոշակի խնդրից դրդված է արտահայտում այս միտքը: Այդ խնդիրը մեծապես կապված էր կորնթացիներից ոմանց համար իր` որպես առաքյալ չընդունվելու հետ: Բանն այն է, որ հայտնվել էին ոմանք (կեղծ առաքյալներ), ովքեր Պողոսի մոտ որոշ շնորհների կամ հնարավորությունների «բացակայությունը» կամ որոշ խնդիրների առկայությունը մատնացույց էին անում` հիմնավորելու համար, թե իբր նա այդպիսին լինելով առաքյալ չի կարող լինել: Պողոս առաքյալին մնում էր միայն ինքնապաշտպանվելը: Նախ նա շատ համեստորեն մի գաղտնի դեպք է բացահայտում իր անձնական հոգևոր փորձառությունից (Բ Կորնթ. 12:1-6)` սրանով ցույց տալով, որ Աստծո առջև իր արժանիքները պակաս չեն, ապա և հավելում է, որ այդքանով հանդերձ, որպեսզի ինքը, մարդ լինելով չընկնի մեծամտության և գոռոզության գիրկը, Աստված իրեն տվել է «մարմնի խայթ, Սատանայի մի պատգամավոր, որ բռնցքահարի» (Բ Կորնթ. 12:7): Թե ինչ «խայթ» էր այդ, կարծիքները բազմազան են, բայց և դեռևս չապացուցված, սակայն նկատենք, որ չնայած առաքյալի աղոթքներին` Տերը չի հեռացնում նրանից այն (Բ Կորնթ. 12:8), այլ ասում է. «Իմ շնորհը քեզ բավ է, որովհետև Իմ զորությունը տկարության մեջ է ամբողջական դառնում»:

Աստվածային այս աքսիոմը, որքան էլ, որ հակասական է թվում հենց գոնե միմյանց հականիշ «զորություն» և «տկարություն» բառերի անհամատեղելիության պատճառով, հոգևոր մեծ իրականություն է իրենից ներկայացնում. մարդն Աստծո զորությունը, նրա ուժն ու հրաշագործությունը զգում է հատկապես այն ժամանակ, երբ իր կյանքում առկա են որոշակի դժվարություններ: Եվ որքան այդ բարդությունները (լինեն դրանք հոգևոր, ֆիզիկական, հոգեբանական, ֆինանսական, թե այլ տեսակի) ավելի դժվար հաղթահարելի են, այնքան անօգնականության մեջ հայտնաված մարդն ավելի վեր է բարձրանում անձնապաստանությունից, այնքան ավելի սկսում է ապավինել Աստծուն` հավատալ Նրա հրաշքին, Նրա զորակցությանն ու սիրուն: Տկարությունների մեջ Աստծո զորությունը դառնում է ավելի նկատելի ու ավելի ցանկալի, ինչպես օազիսը անապատի մեջ: Ուստի առկա տկարությունը Սուրբ Պողոս առաքյալը գնահատում է պարծենալու չափ, քանզի այն է, որ իրեն ու մարդ արարածին հիշեցնում է Քրիստոսի զորության ու ամենակարողության մասին` ստիպելով հիշել նաև այն շնորհները, որոնք ստացել ենք ձրիաբար. «Դրա համար գոհունակությամբ համակերպվում եմ տկարություններին, նախատինքներին, վշտերին, հալածանքներին և նեղություններին՝ Քրիստոսի համար. որովհետև, երբ տկար եմ, այն ժամանակ եմ զորավոր»: 

Հստակ է. միայն շնորհներն ու  հավատքային արտաքին դրսևորումնները չեն, որ մարդուն զորացնում կամ ապացուցում են Աստո զորությունը, այլ նաև տկարություններն ու փորձությունները:  Փորձությունները մարդու համար են և Աստծո շնորհով դրանք հաղթահարելը մարդուն դարձնում է ավելի զորեղ հավատքով, կամքով, ինչու չէ նաև ֆիզիկապես, որովհետև կրակն է, որ ազնվացնում է ոսկին, ինչպես Սուրբ Պետրոս առաքյալն է ասում. «...այլևայլ փորձություններով փոքր-ինչ տրտմած եք, որպեսզի ձեր հավատի փորձը, որ առավել արժեքավոր է, քան կորստյան ենթակա ոսկին, որ կրակով է փորձված, դառնա գովքի, փառքի ու պատվի առարկա հայտնության ժամանակ Հիսուս Քրիստոսի» (Ա Պետր. 1:6-7):

Խոսելով Պողոս առաքյալի նամակի այս հատվածի վերաբերյալ` Սուրբ Հովհան Ոսկեբերանը շատ իմաստալից նկատում է, որ երբ առաքյալն իմացավ, որ Աստված չի վերացնելու իր տառապանքները «ոչ միայն չհուսալքվեց, այլ անգամ ուրախացավ: Դրա համար իսկ ասաց. «գոհունակությամբ համակերպվում եմ տկարություններին, նախատինքներին, վշտերին, հալածանքներին և նեղություններին՝ Քրիստոսի համար»: Այդ ասաց` ցանկանալով նրանց (կեղծ առաքյալներին) հաշտեցնել և իրենց (կորնթացիներին) սթափեցնել, որպեսզի չամաչեին Պողոսի տառապանքներից, քանզի համբերությունը տառապանքներին կարող է փառավոր դարձնել բոլորին: ...Որտեղ տառապանքն է, այնտեղ էլ մխիթարությունը, որտեղ մխիթարությունն է, այնտեղ` շնորհը: ...Բոլոր սրբերին Աստված այս ճանապարհով է առաջնորդել` նեղության և տառապանքի ճանապարհով, ինչպես իրենց սեփական օգուտի համար, այնպես էլ ի ապահովություն մյուսների, որ չլինի թե ավելին խորհեն նրանց (սրբերի) արժանիքների մասին»:

Հուսամ մեկնաբանությունը օգտակար կգտնվի, եթե հարցեր առաջանան, սիրով կպատասխանեմ: Աստված օրհնի ձեզ:

Եթե ունեք մեկնության կարոտ Ձեր աստվածաշնչյան հատվածը, անցե՛ք այս հղումով` 

ՍՈՒՐԲ ԳՐՔԻ ՄԵԿՆՈՒԹՅՈՒՆ:

Միացի՛ր ՍԱՐԿԱՎԱԳԱԳՐՔԻՆ նաև facebook-ում