ՇՈւՆՆ ու ԿԱՏՈւՆ ՄԵՐ ՕՐԵՐՈւՄ

Ականջդ կանչի մե՛ծդ Թումանյան. տեսնես նման բան կպատկերացնեի՞ր, երբ գրում էիր.

Էն օրվանից մինչև օրս էլ 
Շունն էս բանը չի մոռացել,
Մըտքում հըլա դեռ պահում ա,
Որտեղ Կատվին պատահում ա,
Վեր ա թըռչում, վըրա վազում,

Իրեն մորթին ետ ա ուզում.

Իսկ սևերես Կատուն հանկարծ
Ետ ա դառնում ու բարկացած
Փըշտացնում ա. մըթամ նոր եմ
Ցըրցամ տըվել, թե որ կարեմ:

Կից ֆիլմը, որ տեսագրել են Սուրբ Գայանե վանքի միանձնուհիները, ներկայացնում է Ջեք շան և Վանիկ կատվի ընկերութունից մի պատառիկ, որից սակայն, մենք` homo sapiens-ներս, որ նաև Աստծո պատկերը կրողներն ենք, միանշանակ սովորելու շատ բան ունենք` սեր, հանդուրժողականություն, ձերբազատում կարծրատիպերից, թշնամանքից ու մի «գդակի» պատճառով միմյանց ստելուց, իրար միս ուտելուց, մեկմեկու ատելուց...

Հակառակությունն ատելություն է գրգռում, բայց սերը ծածկում է ամեն մի ներհակություն (Առակ. 10:12)։