ԸՆԿԵՐՈՋՍ

- Մի հատ «կոֆե» չխմե՞նք,- առավոտ ծեգին հողաթափերս ծուլորեն քստքստացնելով՝ մտնում եմ խոհանոց: Այնտեղ ինձ դիմավորողը օրվա ծանր օրակարգն արդեն իսկ ուսերին առած կինս է: Դիմավորում է ժպիտով: Ինչպես միշտ:

- Քեզ էի սպասում, որ խմենք,- ասում է ու ձեռնամուխ լինում առավոտյան արարողակարգին,- բայց «կոֆե» չէ, այլ՝ սուրճ, կուզե՞ս,- խնդում է:

- Եղավ-եղավ, ընկե՛ր Աղաբեկյան,- ծաղրում եմ աշակերտաբար,- ձեր տանը մսով լիցք էլ կունենաք:

- Դոլման երեկոյան,- պատասխանի հետ սուրճի սթափությունը հասնում է ռունգերիս: Կողքից անպայման ինչ-որ քաղցր բան կա, որպեսզի «մինչև կեսօր դիմանամ»:

...

- Սպիտակ վերնաշապիկս ո՞ւր է,- կանչում եմ ննջասենյակից:

- Արդուկած չէ, ուրիշը հագիր:

- Գտա...

- Չէ, դա մի՛ հագիր. ամոթ է, գործընկերներդ ի՞նչ կասեն:

- Կարևորը, թե դու ինչ կասես, ընկերները՝ հեչ...

- Ես ասում եմ՝ սա մի հագիր, դարակում ուրիշն ունես:

Նայում եմ հոգատարությամբ լեցուն հայացքին, տաքանում ու երկնքում թափահարելով խաղաղության ճերմակ վերնաշապիկը՝ հանձնվում:

...