Դռնապանը ոտաձայներ լսեց
ու թեև արբած էր խոզի նման, ոլորուն քայլերով մոտեցավ դռան պատուհանիկին` գինու գավը թաքցնելով մեջքի ետևում:
- Պո՛չդ խուզիր այստեղից,
ողորմելի՛ ճիճու,- դիմեց նա մոտեցող ցնցոտիավորին, թե չէ...
Լուսինը ցոլացրեց
պատուհանիկից ներս նետված 3 ոսկեդրամները, որոնց զրնգոցը իսկույն կտրեց բանտապանի
հայհոյանքները:
- Ա՛յ սա ուրիշ բան,-
ոգևորված մռմռաց նա և մեծավ ոգևորությամբ բաց արեց դուռը,- միայն թե արագացրո՛ւ,
թե չէ...
Եկվորն առանց դեմքը ցույց տալու, արագ քայլերով ուղղվեց դեպի մեկուսարանը:
«Տարօրինակ են
այս մարգարեի աշակերտները. աղքատությունից ողջ օրը ոչինչ չեն ուտում, բայց պատրաստ են օրական մի քանի անգամ վճարել իրենց
ուսուցչին տեսնելու համար... Ոչինչ չեն ուտում, դրա համար էլ հարուստ են, ողորմելի
լինելու չափ հարուստ»,- իր իսկ սրամտության վրա խնդմնդաց դռնապանը:
