Անցավ որոշակի ժամանակ: Մեր մտերմությունը Հայր Սուրբի հետ վերածվեց անկեղծ ու մաքուր ընկերության: Նա դարձավ իմ ու ծնողներիս սպասված և երբեմն նաև անսպասելի հյուրը: Նրա ամեն այցելությունը մեր տուն յուրատեսակ տոն և ուրախություն էր դառնում բոլորիս համար: Կուսակրոն աբեղան ընկերական սեղանի շուրջ վերածվում էր կատակող և ուրախ պատանու, փողոցում` սիրալիր անցորդի, իսկ եկեղեցում` աղոթող վանականի:
Հայր Մինասը ոչ միայն մեր երջանիկ րոպեների ընկերն էր, այլև տխուր օրերի մխիթարիչը: Այն օրվանից, երբ իմացել էր հորս անբուժելի հիվանդության մասին ամեն շաբաթ նրան այցի էր գալիս: Նստում էին միասին, զրուցում, երբեմն կատակում, և, որ ամենակարևորն է աղոթում: Հայր Սուրբը չէր մոռանում նման ծանր պարագային անգամ աստվածային հույս ու հավատ ներշնչել մեզ: Երբ հորս վիճակը վիրահատությունից և բազմաթիվ բուժումներից հետո կտրուկ վատացավ, Հայր Սուրբը նորից նրա հետ էր: Այս անգամ ոչ թե նստած զրուցում էին, այլ հայրս անխոս պառկած էր, իսկ Հայր Մինասը նրա կողքին ծնկած աղոթում էր, անդադար ու անխոնջ աղոթում:
