Լուսադեմ էր. լուսինը կամաց-կամաց իր դիրքերն էր զիջում: Երկնքի կապույտ ստվերները միաձույլ էին լեռնագագաթներին: Համատարած լռությունը մերթընդմերթ ընդհատվում էր գետի աղմկոտ հոսքից, մեղմ քամին իր հետ բերում էր լեռնային թարմ շունչը: Գիշերային ահագնացած ամպ-երկինքը և հորդառատ անձրևը տարածքի միակ ծառի՝ տանձենու մի քանի ճյուղեր էր պոկել, որ անկանոն ընկած էին այս ու այն կողմ: Ամեն ինչ կուսական էր, բնության մեղեդին՝ միահունչ, ամեն ինչ Աստվածադիր էր, նույնիսկ վանական համալիրը, որ այնքան խոսուն էր միջավայրի հետ ու դաջված լեռներին:
