Մարդու երջանկութեան ճամբան կը սկսի ապաշխարութեան մեկնակէտէն:
Մահը
չի ջնջուիր. բայց մահը նաև չի կրնար ջնջել մեզ, եթէ մենք յարութեան հաւատքով կապրինք կեանքը. այդ հաւատքին ոյժովն
է, որ խորտակած կըլլան անոր տիրապետութիւնը, որ վախի զգացումով կը նուաճէ և կընկճէ
այն մարդը, որ անմահութեան և յարութեան հաւատքով չապրիր իր կեանքը:
Քրոստոնեայ կոչուիլ և քրիստոնէաբար չապրիլ` հակասական ապրումներու գոյավիճակ մըն է, վատառողջ և ժխտագործ:
