Տեր Ներսես Խանանյանի հետ ես ծանոթացել եմ դեռևս այն ժամանակ, երբ նա սարկավակ էր և կրում էր Դանիել անունը:
Տեր Ներսեսը միշտ ակնածանք է առաջացրել մեզ մոտ: Չափազանց բարի, հասկացող ու անկեղծ մարդ, որն անբողջությամբ նվիրված է Աստծուն և իր կոչումին: Ամեն անգամ նրան տեսնելուց սիրտս լցվում էր մի անբացատրելի զգացումով: Ուրախ էի մտքից, որ մեր եկեղեցին ունի այդպիսի սպասավորներ: Սակայն չէի համարձակվում մոտենալ և խոսել նրա հետ:
Ես երբեք չեմ մոռանա այն օրը, երբ առաջին անգամ զրույցի բռնվեցի Տեր Ներսեսի հետ: Այն տևեց մի քանի ժամ: Ժամերն անցնում էին, իսկ ես չէի ուզում ընդհատել նրան: Առաջին իսկ զրույցի ժամանակ ես պատմեցի իմ ամենանվիրական ու թանկ ապրումների մասին: Այդպես երևի միայն հոգևոր հորս հետ էի կարողանում անկեղծանալ: Հիմա նաև Տեր Ներսեսի: Դժվար է բառերով նկարագրել այն ապրումներն ու զգացումները, այն հոգևոր թռիչքը, որն ես ապրեցի Տեր Հոր հետ առաջին անգամ խոսելիս:
