ՄԱՅՐ ԻՄ

Այսօր հիշեցի մայրիկիս նվիրված մի բանաստեղծություն, որ գրել էի սրանից ուղիղ 10 տարի առաջ` 2001թ. օգոստոսի 20-ին: Դե իհարկե Չարենց կամ Շիրազ չեմ :), բայց կարծում եմ ճիշտ և ըստ արժանվույն կգնահատվեն պատանյակիս առաջին գրական քայլերը:

Մա´յր իմ քնքուշ, թանկագին, 

Մա´յր իմ անուշ ու անգին,

Մա´յր իմ չքնաղ ու բարի,

Մա´յր իմ, մա´յրն ես աշխարհի:

Որքա՜ն ցավեր ես կրել,

Անքուն գիշեր անցկացրել,

Դաստիարակել ու կրթել,

Ա՜խ, շատ, շա՜տ ես տառապել:

Պատահել է, որ պատժել,

Բարկացել ես ինձ վրա.

Դու իմ լավն ես ցանկացել

Հասկանում եմ ես հիմա:

Ամեն անգամ բարկանալիս

Քո մի մազն է սպիտակել,

Ամեն անգամ պատժելիս

Դու էլ ես ցավ զգացել:

Բայց ինչքան որ բարկացել,

Կրկնակի սիրել ես,

Գրկել կրծքիդ ես հպել

Ու ջերմորեն պաչել ես:

Մա՜յր իմ ներող ու սիրող,

Գթասիրտ ու համբերող, 

Օրհնյալ լինի անունդ,

Շնորհավոր քո ծնունդը: