Անցյալ գրառման մեջ առաջարկեցինք 5 մոտեցումներ սկսնակ պայեցողների համար, այսօր խոսենք առավել փորձառուների մասին։
Պահքը ինքնանպատակ ընթացք չէ, այն մարդու հոգեւոր աշխարհը ավելի կազմակերպված դարձնելու եւ ինչ որ առումով մարդու կամքի ուժը ավելի ամրացնելու եւ դեպի Աստված ուղղելու հառանկար պետք է հետապնդի։ Այս հոգեւոր տրամաբանությունը ենթադրում է, որ տարին տարվա վրա պահեցողը պետք է նոր հոգեւոր սանդղակ սահմանի եւ ջանա հաղթանակած հասնել վերջնակետին. «Արդ, ես ճիշտ այսպե՛ս եմ վազում, ոչ թե աննպատակ. այնպես չեմ կռփահարում, իբրեւ թե քամի ծեծէի, այլ ճնշելով ամրացնում եմ իմ մարմինը եւ հնազանդեցնում այն, որպեսզի գուցե ես ինքս խոտելի չլինեմ այն բանում, որ քարոզեցի ուրիշներին» (Ա Կորնթ. 9։26-27)։
