Այստեղ ձիարշավարանները գետնի տակ են... Ձիերն էլ քիչ տարբեր են՝ ճերմակամորթ, սև, դեղին, կարմիր, երբեմն բազմագույն՝ բազմաբնույթ ու տարասեռ «ալխոներ», որ ինքնամոռաց սուրում են: Վարգում են քառատրոփ՝ կամարաձև գետնատակի քարտեզն ի վեր ու վար՝ սիրալիր հրմշտելով մեկմեկու: Գրեթե չեն խոսում, չեն խրխնջում անգամ. միայն հևիհև շտապում են՝ թոքերից մինչև ռունգերը մղելով գոլորշու պես շոգիացող ածխաթթու գազը: Սմբակների տակից անհամաչափ արձագանքում է կրունկային կըտկըտոցը, և կայծակ է պեծին-պեծին տալիս ոտնատակերից: Ու դու, որ ընդամենը մի երիտասարդ ու նորեկ զամբիկ ես, որտեղից որտեղ հիշում ես մեծ պոետին.
«Դոփում են, դոփում են, դոփում են ձիերը,
Մթի մեջ դոփում են, խփում են պայտերը...»:
