Նման պահերին ցանկությունս միայն մեկն է լինում, արագ հասնել եկեղեցի, ծնկի գալ Փրկչի և Սուրբ Կույսի առջև ու աղոթել: Աղոթել, որ հեռանա հոգումս հավաքված դառնությունը, վիշտը, ցավը….
Երեքշաբթի էր: Առավոտյան աշխատանքի գնալուց, միայն մի միտք էր պտտվում ուղեղումս, երբ է գալու ժամը վեցը, որ գնամ խոկման:
Այդ մի քանի ժամը, կարծես դարեր լինեին: Բայց ահա եկավ երկար սպասված ժամը: Վազեվազ հասա Սուրբ Սարգիս եկեղեցի: Խոկումը արդեն սկսվել էր և ինչպես շատ անգամներ, այս անգամ էլ այն անցկացնում էր Տեր Պետրոսը: Հրաշալի մարդ, լուսավոր հոգևորական, ով մի հայաքցից հասկանում է, թե ինչ է կատարվում հոգումդ:
Լուռ կանգնեցի մի անկյունում և սկսեցի լսել Տեր Հոր քարոզը, զգալով, թե ինչպես է հոգիս կամաց-կամաց խաղաղվում: Տեր Հայրը խոսում էր իրեն բնորոշ հանդարտությամբ և առավել բնորոշ յուրահատուկ հուզականությամբ:
