Այնքան թախծեցի ու տխրեցի, որ դարձա խունացած տերև անտառի:
Բայց մի օր այդ տերևին մեկը վերցրեց, տարավ իր տունը՝ համայն մեր տունը եկեղեցվո:
Եվ սկսեց խնամել ինձ՝ տերևին, ինչպես մայրն է խնամաում վիրավոր որդուն…
Ես լսում էի երգեր, քաղցլար հնչյուններ, որ հպվում էին ականջիս և ձուլվում հոգուս:
Բառեր, որ տանում էին ինձ երկինք՝ բացելով դռներ, որ փակ էին ինձ դեռ,
Արցունք էր իջնում աչքերիցս՝ լսելով այդ, ստիպում էր հասկանալ իմ խունացած վիճակը,
Ամեն բառախաղը դեմքիս տառերն էր խաղացնում դիմացս, փրկության ճանապարհը ուսուցանելով:
Նա ինձ ուսուցանել սկսեց, պատմել փոքր-ինչ Տիրոջ մասին,
Ինչպես նորածնին են տալիս սկզբից կաթը:
